کشاورزان با آب رودخانه های بزرگ نبراسکا، کلورادو، کانزاس و باریکه غربی تگزاس، چیزی حدود یک ششم غلات دنیا را تولید می کنند و آب برای این محصولات از سفره آب های زیرزمینی که بسیار زیاد است تامین می شود. این سفرهای آب زیرزمینی، اغلب با نام سفره ی آب های زیرزمینی اوگالالا (Ogallala) شناخته می شوند؛ بزرگترین و تنها منبع آب زیرزمینی درآمریکای شمالی.
به گزارش ایانا از سایت ساینس دیلی یک تیم از پژوهشگران از جمله کرت فاوش ((kurt fausch استاد دانشگاه کلورادو و جف فالک ((jeff falke دانش آموخته دانشگاه کلورادو و استادیار دانشگاه آلاسکا فیربنک ((Alaska Fairbanks دریافته اند که بیش از نیم قرن پمپاژ آب های زیرزمینی منجر به خشک شدن بخش بزرگی از رودخانه ها و در هم پاشیدن ماهی های رودخانه های بزرگ شده است. اگر عملیات پمپاژ کم نشود، دانشمندان هشدار داده اند که این زیستگاه ها شروع به کم شدن می کنند و جمعیت ماهی ها نیز در کنار آن ها کاهش می یابد.
تیم پژوهش، یک روش ترکیبی مدل سازی ازشرایط گذشته و آینده برای ارزیابی تغییرات در رودخانه های بزرگ و جمعیت ماهی های مرتبط با پمپاژ آب های زیرزمینی از قسمت های بالای سفره آب های زیرزمینی رودخانه ها را انجام دادند. این یافته ها برای آبگیر رودخانه های موجود در سراسر دنیا پیشنهادهایی دارد، زیرا ۹۰ درصد کاهش آب مصرفی انسان در جهان و سفره آب های زیرزمینی محلی و منطقه ای در حال خشک شدن هستند.
یک "قطار ویران"
فاوش می گوید نتایج این پژوهش جدی است. بر اساس مشاهدات قبلی و مدل سازی انجام شده توسط فالک و تیمی از فارغ التحصیلان و اعضای هیات علمی دانشگاه کلورادو، رودخانه آریکاری در شرق کلورادو که توسط سفره آب های زیرزمینی تغذیه می شود و در مسافتی حدود ۷۰ مایل جریان دارد تا سال ۲۰۴۵ حدود نیمی از آن خشک خواهد شد.
فاوش می گوید: "شما این قطار ویران را در اختیار دارید؛ جایی که ما در آن درحال خشک کردن رودخانه ها برای تغذیه کردن جمعیت در حال رشد انسان ها هستیم؛ چیزی بیش از ۷ میلیارد نفر."
فاوش این موقعیت را این گونه توصیف می کند، یک "مشکل شرور"، مشکلی که هیچ راه حل خوبی ندارد. او می گوید: "هر سال آب بیشتری نسبت به آبی که از بارش باران و برف کم کم به سفره آب های زیرزمینی باز می گردد به بیرون پمپ می شود". "ما اساسا در حال خشک کردن رودخانه های بزرگ هستیم."
پمپاژ کردن، آب نهرها و رودخانه های کوچک را خشک می کند
از دهه ۱۹۵۰، با عمل پمپاژ، تقریبا هرچه آب در دریاچه اری ((Erie –حدود ۱۰۰ تریلیون گالون- موجود بود استخراج می شده و تقریبا هیچ میزانی از آن به سفره آب های زیرزمینی فرو نمی ریخت.
فاوش می گوید: "این پمپاژ، بخش های طولانی از بسیاری از جوی ها و رودخانه های کوچک در منطقه را خشک کرده است. از ۱۹۵۰ تا ۲۰۱۰ تمام ۳۵۰ مایل نهر در منطقه بزرگی که تیم پژوهش در شرق کلورادو، جنوب غربی نبراسکا و شمال غربی کانزاس به بررسی آن پرداختند خشک شده است." فاوش می گوید: "مدل های ما پیش بینی می کنند که ۱۸۰ مایل باقی مانده از این نهرها تا سال ۲۰۶۰ خشک خواهند شد."
تلف شدن ماهی ها در این منطقه نیز یک نگرانی است. فاوش می گوید: "آنچه ما از دست می دهیم ماهی هایی هستند که نیازبه زیستگاه هایی دارند که تنها در رودخانه ها و نهرهای بزرگ این منطقه یافت می شود و ما آن ها را با گونه هایی که می توانند در نهرهای کوچکی که باقی مانده است زنده بمانند جایگزین می کنیم." "ما همه جمعیت گونه هایی که در رودخانه های این منطقه زندگی می کنند را به دلیل اینکه هیچ زیستگاهی برای آن ها وجود ندارد از دست می دهیم. برای مثال ۷ نوع از ۱۶ نوع ماهی که ما در رودخانه اریکاری کشف کرده ایم از زمانی که اولین پیمایش در دهه ۱۹۴۰ در آن جا انجام شدند ناپدید شده اند. این ماهی ها از جمله ماهی قنات کوچک، ماهی های مکنده و گربه ماهی ها، گونه هایی که دانشمندان دانشگاه کلورادو می گویند از جمله ماهی هایی نیستند که در حال حاضر در معرض خطر یا تهدید قرار داشته باشند، بنابراین اقدامات نظارتی کمی برای حفظ زیستگاه های آن ها وجود دارد."
فاوش می گوید: "ما ماهی هایی را که مردم واقعا چیزی در مورد آن ها نمی دانند از دست می دهیم". "آن ها بسیار آرام و زیبا هستند اما پرجذبه نیستند."
از دست دادن رودخانه ها به معنای تلف شدن ماهی های بیشتر است
تاثیرات پمپاژ آب های زیرزمینی گسترده تر از ماهی ها و نهرها خواهد بود. کشاورزان در این منطقه امیدوار هستند که بتوانند آب کافی را برای نسل های آینده حفظ کنند تا آن ها بتوانند به کار در بر روی زمین ادامه دهند. مکان های معمولی نیز که روزانه از آب بهره مند می شوند ممکن است ناپدید شوند.
فاوش توضیح می دهد: "اگر آن ها رودخانه های خود را از دست دهند، نه تنها ماهی های خود بلکه هم چنین آب برای حیوانات اهلی خود و درخت چوب پنبه را که از سایه آن بهره مند می شوند نیز از دست می دهند". "آن ها هم چنین علف هایی را که در کنار رود می رویند و برای علوفه دام ها در تابستان حیاتی هستند نیز از دست می دهند. بعضی از مواردی که گفته شد به معیشت مربوط است اما این موارد هم چنین به مکان هایی که شما برای تفریح به آن جا می روید و به شکار آهو و بوقلمون می پردازید نیز مربوط می شود. اگر رودخانه ها را از دست دهیم یکی از ویژگی های مهم این چشم انداز را نابود می کنیم."
فاوش می گوید که با وجود این یافته های سهمگین، بعضی نشانه های پیشرفت دیده می شود. مقامات محلی میزان آب را اندازه گیری می کنند تا مطمئن شوند که کشاورزان تنها میزانی از آب را که اجازه دارند بردارند پمپاژ کرده اند. کشاورزان نیز همواره تکنولوژی های جدید را که به آن ها اجازه می دهد بهترین استفاده را از آبی که از آن بهره مند می شوند انجام دهند تا بالاترین میزان بازده محصول کسب شود، تجربه می کنند؛ چرا که برای پمپاژ کردن آب از عمق آب های زیرزمینی استفاده از برق لازم است و این یک هزینه مهم برای آن هاست.
او می گوید، این مسئله بدین معنی نیست که سطح آب های زیرزمینی که نهرها را تغذیه می کنند کاهش نمی یابد، اما در عوض به میزان کمتری نسبت به گذشته کاهش می یابد.
پرورش دادن محصولات سرزمین های خشک هم یک گزینه است
یک گزینه دیگر، اگرچه ممکن است پدیرفتن آن سخت باشد، این است که کشاورزان محصولات مناسب با مناطق خشک را پرورش دهند، بدین معنا که آن ها به جای پمپاژ کردن آب، تنها بر بارانی که سالانه می بارد تکیه کنند. مشکل این جاست که اگر بازده محصولات به بارش باران وابسته باشد، از سالی به سال دیگر خیلی متفاوت خواهد بود.
فاوش می گوید: "هر کشاورز این را می فهمد که بالاخره آن ها تا یک زمانی بیشتر نمی توانند از عهده مخارج پمپاژ این میزان آب برآیند"."کشاورزان اقتصاددان های فوق العاده ای هستند. در مورد گزینه های جدید مانند آبیاری قطره ای اقتصادی صحبت شده است و کشاورزان زمانی که این گزینه موجود باشد احتمالا به سمت آن تغییر جهت خواهند داد."
فاوش که در طول زندگی حرفه ای خود به مطالعه در مورد رودخانه ها پرداخته است، در مورد این پژوهش بسیار حسرت بار صحبت می کند. او می گوید: "زمانی که ما این رودخانه ها را از دست دهیم آن ها را برای کل دوره ی زندگی خود و کل دوره زندگی کودکان مان و فرزندان فرزندان مان از دست خواهیم داد."
فاوش می گوید حتی اگر تمام پمپاژها فردا متوقف شود، سفره آب های زیرزمینی بسیار آهسته و چیزی حدود ۱۰۰ سال یا بیشتر به طول می انجامد تا دوباره پر شوند. اگر سطح آب های زیرزمینی بالا آید، رودخانه ها دوباره جریان خواهند یافت.
مترجم: بهاران پدرام
منبع:ایانا
