بحث بر سر غذاست اما این بار نه به واسطه تصاویر خوش آب و رنگ و وسوسه کننده‌ای که بخش زیادی از فضای شبکه‌های مجازی و دنیای امروز را به خود اختصاص داده، بلکه صحبت از روزی است که جهان تصمیم دارد در کنار تغییرات آب و هوا، ساز و کار غذا و کشاورزی را هم تغییر دهد.شانزدهم اکتبر به مناسبت تاسیس سازمان فائو در سال ۱۹۴۵ به عنوان «روز جهانی غذا» ثبت شده و در آن سازمان‌های مختلف از جمله برنامه جهانی غذا و صندوق بین‌المللی توسعه کشاورزی به برپایی جشن یا برنامه‌هایی در این زمینه می‌پردازند. هر ساله شعاری برای این روز درنظر گرفته می‌شود که «آب و هوا در حال تغییر است، غذا و کشاورزی نیز باید تغییر کند» برای امسال انتخاب شده است. دلیل انتخاب این شعار آن است که پیش‌بینی می‌شود تعداد جمعیت رو به رشد جهان تا سال ٢٠٥٠ به حدود ٩ میلیارد نفر افزایش پیدا کند و گمانه‌زنی‌های فائو (سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد) نشان می‌دهد که برای تامین غذای مورد نیاز این جمعیت باید به میزان ٦٠ درصد بر تولیدات غذایی جهانی افزوده شود.
منابع طبیعی سقز
بیان مسائل و مشکلات منابع طبیعی و محیط زیست
استفاده از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع بلامانع می باشد.
- دی ۱۳۹۶ (۴)
- آذر ۱۳۹۶ (۵)
- آبان ۱۳۹۶ (۴۳)
- مهر ۱۳۹۶ (۶۹)
- شهریور ۱۳۹۶ (۶۶)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۲۲)
- تیر ۱۳۹۶ (۸۹)
- خرداد ۱۳۹۶ (۷۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۱۲۴)
- فروردين ۱۳۹۶ (۱۰۳)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱۰۸)
- بهمن ۱۳۹۵ (۸۰)
- دی ۱۳۹۵ (۱۱۳)
- آذر ۱۳۹۵ (۹۹)
- آبان ۱۳۹۵ (۱۴۹)
- مهر ۱۳۹۵ (۹۶)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۰۵)
- مرداد ۱۳۹۵ (۸۲)
- تیر ۱۳۹۵ (۱۲۳)
- خرداد ۱۳۹۵ (۱۰۰)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۶۷)
- فروردين ۱۳۹۵ (۶۲)
- اسفند ۱۳۹۴ (۳۴)
- بهمن ۱۳۹۴ (۲۶)
- دی ۱۳۹۴ (۲۰)
- آذر ۱۳۹۴ (۱۷)
- آبان ۱۳۹۴ (۱۴)
- مهر ۱۳۹۴ (۹)
- شهریور ۱۳۹۴ (۱۳)
- مرداد ۱۳۹۴ (۱۳)
- ۹۶/۱۰/۲۰«هارپ» و «هارت»
- ۹۶/۱۰/۲۰زنگ خطر بیآبی
- ۹۶/۰۹/۰۵سوراخ لایه ازُن کوچکتر شد
- ۹۶/۰۹/۰۵آبـــاد مثــل دیزبـــــاد
- ۹۶/۰۹/۰۵تولید گاز خانگی از باقیمانده غذا
- ۹۶/۰۸/۰۶چینیها با آب شور برنج میکارند
- ۹۴/۰۵/۲۲ریزگردها بلای زمینی !
- ۹۵/۰۶/۲۷جنجالهای انتقال آب یک سد
احمد پازوکی*: چکیده دغدغه های بشری در دوران پسا انقلابی گری را در کنفرانس های مربوط به شهرنشینی و محیط زیست می توان جست. این کنفرانس ها مهمترین معضلات جهانی که اکثر قریب به اتفاق کشورها با پیامدهای آن دست و پنجه نرم می کنند را به بحث و بررسی می گذارند. البته از شرایط کنونی تا شرایط مطلوب همچنان فاصله بسیار زیادی است اما "طرح موضوع" اولین قدم در اجرای آن است. به فرمایش مولانا:
استاندار آذربایجان غربی گفت: خشکی دریاچه ارومیه جان پنج میلیون انسان را تهدید می کرد اما با تدابیر دولت یازدهم و همراهی برخی کشورها، اقدامات خوبی در راستای احیای این دریاچه انجام و مرحله تثبیت را با موفقیت پشت سر گذاشت.
قربانعلی سعادت روز چهارشنبه در دیدار با همسران سفرای کشورهای خارجی در ایران افزود: در حدود 2 دهه گذشته با عدم مدیریت و افزایش مصرف آب در حوضه آبریز دریاچه ارومیه، زمینه خشک شدن این دریاچه ایجاد شد و در صورتی که این روند ادامه می یافت، مشکلات اساسی زیست محیطی برای کشور، منطقه آذربایجان و حتی برخی کشورهای همسایه ایجاد می شد.
وی اضافه کرد: با روی کارآمدن دولت تدبیر و امید، اهتمام ویژه ای برای جلوگیری از خشک شدن دریاچه و تبعات بعدی آن به کار گرفته شد و علاوه بر اجرای طرح های تامین آب، اقدامات مثبتی در راستای مکانیزه کردن بخش کشاورزی و استفاده از فناوری های نوین در راستای کاهش میزان مصرف آب در این بخش به اجرا درآمد.
وی اظهار کرد: دولت تمام توان خود را برای احیای دریاچه ارومیه به کار بسته است و توانستیم با موفقیت مرحله تثبیت آب دریاچه را پشت سر گذاشته و وارد مرحله احیای آن شویم که تراز مثبت دریاچه ارومیه در سال جاری گواه این موضوع است.
استاندار آذربایجان غربی با اشاره به همکاری دیگر کشورها در راستای اجرای برنامه های احیایی دریاچه ارومیه ادامه داد: کشورهای روسیه و ژاپن در 2 سال اخیر، همکاری های خوبی در احیای دریاچه ارومیه با دولت ایران داشته اند و امیدواریم نظیر این همکاری ها با دیگر کشورها نیز برقرار شود.
سعادت گفت: از پنج هزار کیلومتر مربع مساحت دریاچه ارومیه، حدود یک هزار کیلومتر غیرقابل احیاست که برای بهره برداری بهتر از این سطح، می توان از تجربه های کشور مالزی در ایجاد پارک های طبیعی و مصنوعی استفاده کرد.
همسران سفرای کشورهای خارجی مقیم در ایران امروز میهمان ستاد احیای دریاچه ارومیه بودند و از وضعیت دریاچه و حواشی آن بازدید کردند.
در زمان حاضر تراز آبی دریاچه ارومیه 1270.46 متر است در حالی که این میزان در زمان مشابه سال گذشته 1270.04 متر بود.
دریاچه ارومیه دومین دریاچه شور جهان است که در 20 سال گذشته با بحران شدید کم آبی مواجه شده و از پهنه 5700 کیلومتری آن تنها حدود 10 درصد باقی مانده است و با تداوم این امر هم اکنون نزدیک به سه میلیارد متر مکعب آب در آن وجود دارد.
پیش از این وضعیت، میزان آب موجود در دریاچه ارومیه تا 32 میلیارد متر مکعب نیز رسیده بود.
در تراز اکولوژیک 1274.1 متری دریاچه ارومیه، میزان آب باید 14 میلیارد متر مکعب باشد.
از 2 سال قبل با اجرای برنامه های ستاد احیای دریاچه ارومیه در راستای تثبیت وضعیت فعلی، روند خشکی سالهای گذشته دریاچه ارومیه متوقف شده و این دریاچه شرایط تثبیت را می گذراند.
لایروبی 120 کیلومتر از رودخانه های منتهی به دریاچه ارومیه و اجرای طرح 25 کیلومتری اتصال زرینه رود به سیمینه رود از جمله مهمترین عوامل افزایش آب ورودی به دریاچه ارومیه و افزایش سطح تراز آبی آن بوده است.
همچنین رواناب ثبت شده در حوضه آبریز در سال آبی جاری حدود یک میلیارد و 500 میلیون متر مکعب بیشتر از سال آبی گذشته بوده که موجب افزایش سطح تراز این دریاچه شده است.
آغاز عملیات حفاری دستگاه حفار شماره دو از شهریورماه و حفاری حدود 10 کیلومتر از تونل 36 کیلومتری انتقال آب سد کانی سیب، آغاز عملیات آبگیری سد سیلوه از تیرماه و انتقال آب آن به دریاچه ارومیه در آذر ماه به میزان 150 میلیون مترمکعب در سال، پیشرفت قابل ملاحظه در عملیات انتقال آب پساب شهر تبریز به دریاچه ارومیه و توسعه شبکه فاضلاب شهر ارومیه، بهره برداری کامل از تمامی طرح های لایروبی رودخانه های منتهی به دریاچه ارومیه در استان های آذربایجان غربی و آذربایجان شرقی به طول کل 250 کیلومتر، تحقق 24 درصدی صرفه جویی در مصرف آب کل حوضه از طریق پروژه های مطالعاتی و اجرایی بخش های آب و کشاورزی در دست اجرا و رهاسازی 250 میلیون مترمکعب آب مازاد سدهای حوضه در زمستان از جمله برنامه های احیای این پهنه آبی است.
معاون آبخیزداری، امور مراتع و بیابان سازمان جنگل‌ها با اعلام اینکه سالانه ۴ تا ۴/۵ میلیارد مترمکعب آب پشت مخزن سدها تبخیر می‌شود ازبیلان منفی ۱۰میلیارد مترمکعب آب در دشت‌های کشور خبر داد.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از همشهری، پرویز گرشاسبی در حالی از تبخیر 4/5 میلیارد مترمکعبی آب در پشت مخزن سدها خبر می‌دهد که 4مردادماه امسال مشاور وزیر نیرو اعلام کرد: 130سد در کشور در دست ساخت است. این خبر نشان می‌دهد که به رغم همه انتقادات صاحبنظران و کارشناسان حوزه آب، منابع طبیعی و محیط‌زیست، گزینه سدسازی هنوز از گزینه‌های اصلی متولیان آب است. دراین میان بخشی‌نگری و بی‌توجهی دست اندرکاران سدسازی به اجرای طرح‌های آبخیزداری، سبب شده بخش عمده مخازن سدها انباشته از رسوب شود.
پرویز گرشاسبی، روز گذشته دراین باره به خبرگزاری کشاورزی ایران (ایانا) گفت: سد و آبخیزداری یک مجموعه مرتبط با سایر اجزای حوضه آبخیز هستند. در واقع در یک حوضه آبخیز همه عوامل نظیر خاک، پوشش گیاهی، انسان و حیات‌وحش با هم سنجیده می‌شوند و در مدیریت جامع حوضه آبخیز عملیات سد و آبخیزداری جزئی از کارهایی است که در برنامه‌های یک حوضه آبخیز گنجانده می‌شود اما متأسفانه در کشور ما چنین نگاهی وجود ندارد.
وی تصریح کرد: در ایران سد می‌سازیم، بعد به فکر کنترل رسوب با استفاده از عملیات آبخیزداری هستیم درحالی‌که اجرای عملیات آبخیزداری باید مقدم بر ساخت سدها باشد. به گفته گرشاسبی، فعالیت آبخیزداری سبب می‌شود دبی پایه رودخانه‌ها منظم شود. آبخیزداری کمک می‌کند این اکوسیستم‌ها از حالت سیلابی در اوج بارش‌ها و خشکی تابستانه خارج شده و یک جریان دائمی آب برای بهره‌برداری داشته باشند. این بهترین کمکی است که می‌توان به آب کشور کرد.
معاون آبخیزداری، امور مراتع و بیابان سازمان جنگل‌ها، در واکنش به آمارهای ارائه شده از سوی وزارت نیرو درباره تبخیر 2 میلیارد مترمکعبی مخازن سدهای بزرگ کشور، گفت: حتی اگر آمار خود وزارت نیرو را هم برای تبخیر درنظر بگیریم، اگر با عملیات آبخیزداری این 2میلیارد مترمکعب را در زمین نفوذ داده و از تبخیر جلوگیری کنیم، یعنی بیلان منفی دشت‌ها را از ۱۰میلیارد مترمکعب فعلی به 8 میلیارد مترمکعب رسانده‌ایم.
آبخیزداری حلقه مفقوده در تأمین آب
دهم مهرماه جاری، رحیم میدانی، معاون آب و آبفای وزارت نیرو، آبخیزداری را عاملی برای بر هم‌خوردن حقابه‌های تخصیص‌یافته معرفی کرد و گفت که آبخیزداری آب جدید در کشور تولید نمی‌کند. میدانی همچنین اعلام کرد: اجرای عملیات آبخیزداری منجر به ایجاد چشمه‌های جدیدی خواهد شد و این چشمه‌ها مدعیان جدید پیدا می‌کنند. گرشاسبی در واکنش به این سخنان میدانی یادآورشد: در آبخیزداری اگر تبخیر را کم کرده و به نفوذ اضافه کنیم، آیا به استحصال آب جدید کمک نکرده‌ایم؟ ما دنبال واژه تولید نیستیم بلکه دنبال تغییر مولفه‌های تبخیر و افزایش نفوذ هستیم. با ظهور چشمه‌های جدید امکان استحصال آب فراهم می‌شود.
آنطور که گرشاسبی می‌گوید: براساس ماده ۲۷ قانون افزایش بهره‌وری، بحث استحصال آب از نزولات آسمانی، هم به وزارت نیرو و هم سازمان جنگل‌ها و مراتع تکلیف شده‌است. معاون آبخیزداری، امور مراتع و بیابان سازمان جنگل‌ها افزود: در افق ۱۴۰۴ باید ۱۰میلیارد مترمکعب کسری حجم مخازن را جبران کنیم. کسری مخازن باید سالانه با نفوذ ۱۵ درصد بارش‌ها جبران شود. 7/5 درصد این نفوذ با اجرای عملیات آبخیزداری و 7/5 درصد هم با اقدامات وزارت نیرو باید تأمین شود. به گفته وی براساس آمار، وزارت نیرو ۹۹ درصد منابع مالی خود را صرف مدیریت آب سطحی و کمتر از یک درصد را در بخش منابع آب زیرزمینی، هزینه کرده‌است. این وزارتخانه با ساخت حدود ۵۷ میلیارد مترمکعب مخزن در کشور، ۱۰ میلیارد مترمکعب بیلان منفی در سفره‌های زیرزمینی ایجاد کرده‌است، درحالی‌که باید به سفره‌های زیرزمینی توجه می‌کرد.
مدیرکل هواشناسی استان سمنان با بیان اینکه راه خروج از بحران خشکسالی چندساله در استان تامین آب پایدار است، گفت: مهم ترین راهکار تامین آب پایدار، انتقال آب از دریای خزر به سمنان است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا، غلامرضا حسنی غربا افزود: آب پایدار منبعی است که بتوان برای تامین آب در دوره زمانی چندساله به آن اتکا کرد و استان های مجاور کویر که اقلیم های خشک، نیمه خشک و شکننده دارند با انتقال آب دریای خزر می توانند بحران کم آبی را پشت سر بگذارند.
وی با اشاره به نیاز استانهای کم آب مرکز کشور، گفت: انتقال آب از دریای خزر مشکل کمبود آب استانهای فلات مرکزی کشور را برطرف می کند و می تواند زمینه ساز توسعه این استانها باشد و این مساله باید در برنامه ریزی های کلان کشوری مدنظر باشد.
مدیرکل هواشناسی استان سمنان تشریح کرد: خشکسالی بر چهار نوع هواشناسی، کشاورزی، هیدرولوژی، و اقتصادی و اجتماعی تقسیم بندی می شود و استان سمنان بر اساس آمار چندساله، در حوزه های هواشناسی، کشاورزی و هیدرولوژی، در وضعیت خشکسالی شدید و خیلی شدید قرار دارد.
وی، دیگر راهکارهای تامین آب پایدار را توسعه سدها و سازه های نگه دارنده آب، در حوزه های آبخیزداری و آبخوان عنوان و اضافه کرد: این راه حل هزینه زیادی به همراه دارد، اما با استفاده از سازه های نگه دارنده آب، می توان سیل ها را مدیریت و این تهدید را به یک فرصت تبدیل کرد.
حسنی غربا ادامه داد: افزایش دما، افزایش تبخیر، کاهش بارندگی و افزایش رگبارهای سیل آسا، نشان دهنده خشکسالی در استان سمنان است به طوری که در سال زراعی 94-95 نسبت به دوره بلند مدت ٣٠ ساله، میانگین بارندگی ١٨ درصد کاهش یافته است.
مدیرکل هواشناسی استان سمنان اضافه کرد: میانگین بارندگی در 30 سال گذشته در استان سمنان 130 میلی متر بود و در سال زراعی 95-94 این مقدار به حدود 105 میلی متر کاهش یافته است و میانگین بارش کشوری نیز 240-250 میلی متر است.
حسنی غربا گفت: این میانگین نسبت به میانگین بارندگی سال گذشته آن، پنج درصد کاهش داشته است و این درحالی است که میزان تبخیر در استان سمنان در حدود 2 هزار و 200 میلی متر در سال است که از میانگین کشوری 200 میلی متر بیشتر است.
مدیر کل هواشناسی استان سمنان افزود: بر اساس نقشه های پیش بینی و پیش یابی فصلی تا بهمن 95، بارندگی در استان 10 تا 20 درصد کاهش خواهد داشت.
وی از افزایش متوسط نیم تا یک درجه ای دما تا بهمن 95 خبر داد و تصریح کرد: این افزایش متوسط دما، به مفهوم بالا بودن دمای هوا در تمام روزهای زمستان و پاییز نیست، اما متوسط دمای زمستان 95 گرم تر خواهد بود.
مدیر کل هواشناسی استان سمنان یادآور شد: این استان به علت قرار داشتن در حاشیه کویر، جزو استان های خشک و نیمه خشک با اقلیم شکننده است.
حسنی غربا با بیان اینکه نوع اقلیم استان سمنان به صورتی است که 60 درصد از بارش ها به صورت رگباری می بارد، افزود: بارش های رگباری حجم زیادی دارند، اما سطح مقطع آن کم است و این عامل سبب ایجاد سیل می شود و به تقویت آب سفره های زیرزمینی کمک نمی کند.
وی خاطرنشان کرد: اقلیم استان سمنان جز متنوع ترین اقلیم های کشور است و اقلیم هایی مانند کویری، کوهستانی، جنگلی، متاثر از دریا را دارد و از مجموع اقلیم های موجود، فقط اقلیم ساحلی در استان وجود ندارد.
وی با بیان اینکه استان سمنان از لحاظ ساعات آفتابی در بهترین شرایط قرار دارد، تشریح کرد: سمنان هم از لحاظ عرض جغرافیایی و هم از نظر ساعات آفتابی مناسب است و برای تامین انرژی برق می توان از صفحه های خورشیدی و انرژی خورشید بهترین استفاده را برد.
حسنی غربا درباره شرایط آب و هوایی تابستان ٩٥ در استان سمنان، بیان داشت: امسال تابستان دوام گرما بالا بوده است و در سه سال اخیر شرایط به گونه ای بود که تابستان های داغ داشته ایم و علت این نامگذاری افزایش دما بیش از حد دمای متوسط است.
وی با اشاره به روند افزایشی دما در تمام نقاط کره زمین، افزود: علت اصلی این افزایش دما، افزایش گازهای گلخانه ای کره زمین است.
مدیرکل هواشناسی تشریح کرد: تبعات گازهای گلخانه ای، افزایش دما، خشکسالی متمادی، سیل های سنگین و تغییر اقلیم است.
حدود 55 درصد از استان سمنان را اقلیم های خشک و نیمه خشک تشکیل می دهد.
بیرون کشیدن بی حساب آب از دل زمین و مصرف بی رویه آن با وجود خشکسالی های پی درپی، نشان می دهد که بسیاری هنوز باور ندارند، وضعیت آبی کشور وارد مرحله بحران شده است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا،آژیر قرمز را وزیر نیرو 17 مهر به صدا در آورد و به صراحت گفت که وضعیت آب در کشور بحرانی است.
به گفته حمید چیت چیان متوسط بارش ها در کشور خشک و نیمه خشک ایران در 10 سال گذشته کمتر از میانگین جهانی بوده و در نتیجه با بروز خشکسالی های متعدد، منابع آب تجدید شونده به کمتر از 120 میلیارد متر مکعب کاهش یافته است.
امسال نزدیک به 300 شهر کشور با جمعیتی افزون بر 35 میلیون نفر با شرایط تنش آبی روبرو شده اند؛ این را چهارم مهر رحیم میدانی، معاون وزیر نیرو در امور آب و آبفا اعلام کرد.
روند لجام گسیخته حفر چاه های غیرمجاز هم در دهه اخیر شدت بیشتری یافته و اضافه برداشت مخازن آب کار را به جایی رسانده که اکنون در بیشتر از 50 درصد از 609 دشت کشور، توسعه و بهره برداری از آبخوان ها ممنوع است.
آمار برداشت اضافه از منابع زیرزمینی تاکنون به دست کم 120 میلیارد متر مکعب رسیده و طی 10 سال منتهی به 1393 حدود 40 درصد آبدهی منابع آب زیرزمینی کاهش یافته است.
بر مبنای شاخص جهانی فالکن مارک، ایران با سرانه مصرف منابع تجدیدپذیر آب به میزان هزار و ۷۰۰ متر مکعب، وارد مرحله تنش آبی شده است.
طبق شاخص سازمان ملل هم ایران با مصرف بیش از ۸۸ درصد منابع آب تجدیدپذیر کشور در محدوده فوق بحرانی قرار گرفته و توصیف شاخص موسسه بین المللی مدیریت آب نیز حاکیست که ایران وارد مرحله مصرف متوسط تا شدید منابع آبی شده است.
به اعتقاد هدایت فهمی، معاون مدیرکل دفتر برنامه ریزی کلان آب و آبفای وزارت نیرو بحران آب در ایران به یک بحران اجتماعی تبدیل شده است و گاه در کوچک ترین شهرها و روستاهای کشور درگیری هایی بر سر آن رخ می دهد.
مصرف نادرست، کاهش بارندگی، افزایش دمای هوا، افزایش تبخیر و رشد جمعیت به عنوان مهمترین دلایل کاهش منابعی آبی کشور نام برده می شوند؛ عواملی که بیشترشان از کنترل خارج هستند و در این بین شاید تنها می توان به سراغ مصرف نادرست رفت و اگر عزمی باشد این عامل را کنترل کرد.
* گوش بسیاری از این حرف ها پر است
در ظاهر شاید تنها یکی از این آمارها برای واردکردن یک شوک بزرگ و تغییر رویه غلط در جامعه کافی باشد اما واقعیت این است که گوش های بسیاری از این حرف ها پر شده است.
هنوز حفر چاه های غیرمجاز ادامه دارد، روند خشک شدن دریاچه ها، قنات ها و رودخانه های معروف کند نشده، هدر رفت آب در بخش صنعت و کشاورزی بیداد می کند و بسیاری از روستاهای کشور حتی آب خوردن هم ندارند.
اگر با همین دست فرمان پیش برویم، باید منتظر خشکیدن چاه ها، تالاب ها، باغ ها و مزارع، افت کیفی منابع آب، نشست زمین، نابودی صنعت و گردشگری، مهاجرت مردم، حاشیه نشینی در اطراف شهرهای بزرگ و بروز ناهنجاری های اجتماعی و سیاسی- امنیتی باشیم؛ به طور خلاصه یک فاجعه زیست محیطی، امنیتی و اجتماعی تمام عیار.
علیرضا دائمی، معاون برنامه ریزی و اقتصادی وزارت نیرو اسفند 94 در نشستی با عنوان «اقتصاد آب و انرژی با رویکرد بهره وری» آب پاکی را روی دست همه ریخت و گفت که اگر استفاده از منابع راهبردی به همین منوال پیش برود، در ١٠ سال آینده اساسا در کشور چیزی به نام منابع آب زیرزمینی به صورت کلان نخواهیم داشت.
* اوضاع کرمانشاه چگونه است؟
البته وضعیت آبی همه استان های کشور مثل هم نیست و به طور نمونه در برخی استان ها مانند کرمانشاه اوضاع به مراتب بهتر از یزد و اصفهان است.
کیاست امیریان، مدیرعامل آب منطقه ای استان کرمانشاه در این باره در گفت و گو با ایرنا گفت: نزدیک به 80 درصد ظرفیت سدهای استان تکمیل شده و جای هیچ گونه نگرانی در خصوص کمبود آب وجود ندارد؛ البته نباید از صرفه جویی در مصرف این نعمت خدادادی غافل شد.
به گفته امیریان، وضعیت برداشت آب از منابع زیرزمینی استان از میانگین کشوری بهتر است و از 23 دشت استان تنها 6 دشت ممنوعه داریم.
معاون اقتصادی و توسعه منابع استانداری کرمانشاه هم ششم مهر در نشست کارگروه تخصصی امور اقتصادی استان گفت: خوشبختانه با اجرای طرح گرمسیری شاهد افزایش چشمگیر منابع آبی استان خواهیم بود و وجود این منابع آبی مطمئن بسترهای لازم برای احداث صنایع بزرگ و آب بر در مناطق گرمسیری را فراهم می کند.
او در عین حال عنوان کرد که هم اکنون سطح آب دست کم تا عمق بیش از صد متر پایین رفته که این وضعیت به توسعه استان لطمه زده است.
رضا رحیمی گفت: بهترین مکان برای احداث صنایع جدید در دشت های اطراف شهر کرمانشاه است که به دلیل افت فاحش سطح آب های زیرزمینی این امکان هم با دشواری بسیاری روبه رو شده است.
سالانه حدود یک میلیارد و 500 میلیون متر مکعب آب از منابع زیرزمینی استان 2 میلیون نفری کرمانشاه مصرف می شود در صورتی که تنها یک میلیارد و 280 میلیون متر مکعب جایگزین آن می شود؛ یعنی سالانه 220 میلیون متر مکعب بدهی آبی به منابع زیرزمینی.
* کشاورزی بی برنامه
مصرف بی رویه و هدررفت چشمگیر آب در بخش خانگی و صنعت همچنان یکی از دغدغه های موجود است؛ به صورتی که میزان هدررفت آب و آب بدون درآمد در بخش شرب ۲۵ درصد برآورد می شود و مقدار زیادی از آب صنعت هم بدون بازچرخانی در حال مصرف است.
اما مشکل اصلی، استفاده بدون نظارت و حساب نشده آب در بخش کشاورزی است.
به گفته وزیر نیرو بیش از 90 درصد آب کشور در بخش کشاورزی مصرف می شود در حالی که میزان بهره وری آب در این بخش کمتر از 35 درصد است.
طبق آمار مدیرعامل آب منطقه ای استان کرمانشاه، نزدیک به 50 درصد از آب مصرفی کشاورزی در استان تلف می شود.
استان کرمانشاه بیش از 940 هزار هکتار اراضی کشاورزی و باغی دارد اما از 235 هزار هکتار اراضی آبی آن تاکنون تنها حدود60 هزار هکتار از زمین های کشاورزی به سامانه های آبیاری تحت فشار تجهیز شده و سایر اراضی به شیوه غیراصولی آب می خورند.
عامل مهم وضعیت نابسامان بخش کشاورزی، علاوه بر کشت و آبیاری غیرعلمی، وجود هزاران حلقه چاه غیرمجاز و برداشت خارج از کنترل آنهاست؛ طوری که تنها حدود یک پنجم چاه های استان برقی شده و تحت کنترل قرار گرفته اند.
به گفته امیریان از 17 هزار چاه استان کرمانشاه، حدود پنج هزار حلقه غیرمجاز است.
نسبت چاه های غیرمجاز به کل چاه ها در کشور هم تقریبا همین اندازه است؛ یعنی از حدود 800 هزار حلقه چاه، بیش از 300 هزار حلقه غیرمجاز است.
از 20 هزار چاه غیرمجازی که قرار است سال 95 مسدود شود، هزار حلقه سهم استان کرمانشاه است.
مجتبی ملکی، دادستان عمومی و انقلاب کرمانشاه پنجم مهر عنوان کرد که در 6 ماهه نخست سال جاری 248 حلقه چاه غیرمجاز در استان بسته شده که این رقم تا پایان سال به حدود هزار حلقه می رسد.
* چه باید کرد؟
برقی شدن چاه های آب، الزاماتی مانند کنتور هوشمند برق و کنتور هوشمند برداشت آب نیز داشته که این 2 نظارت به خوبی اتفاق نیفتاده است.
طبیعی است که تا زمانی که نتوان میزان برداشت آب را اندازه گرفت، نمی توان قدم بعدی را برداشت و همچنان باید منتظر مصرف سرسام آور و هدررفت کلان منابع آبی بود.
ضرورت تکمیل سدها، کشت محصولات کم آب بر، آبیاری صحیح و مکانیزه، کشت فراسرزمینی و پلیس آب از دیگر راهکارهای مطرح شده برای مهار هدررفت و مصرف بی برنامه منابع ارزشمند آبی است.
منظور از کشت فراسرزمینی، نوعی از کشت است که در آن محصولات با مصرف بالای آبی توسط بخش خصوصی در اراضی دارای صرفه در کشورهای دیگر تولید و پس از برداشت، به داخل کشور منتقل می شود.
در این راستا البته طرحی در شورای عالی آب با عنوان احیا و تعادل بخشی منابع آب زیرزمینی کشور مصوب شده که هدف از آن توقف اضافه برداشت ها و جبران کسری منابع زیرزمینی است؛ به عبارت دیگر به تعادل رساندن ورودی و برداشت منابع آب زیرزمینی.
برای اجرای آن هم بودجه خوبی اختصاص یافته اما هنوز خروجی مطلوبی دیده نمی شود؛ باید منتظر بود و دید که این طرح می تواند وضعیت آبی کشور را از حال بحرانی خارج کند یا سرنوشت دیگری در انتظار است؟
از آوریل ٢٠١٥ جمعی از متخصصان و مدیران سطح بالای سوئز با مدیران مسوول در رابطه با آب در ایران ملاقات‌هایی داشتند تا به شکل مشارکتی، استراتژی‌های جامع و جهانی را تدوین و توسعه دهند که نتیجه آن تفاهم بر سر مشارکت طولانی مدت با هدف حفاظت از منابع آبی با به روز‌ترین روش‌های مدیریتی و تکنولوژی منابع آب شد. این استراتژی‌ها به طور رسمی در دسامبر ٢٠١٥ به وزیر نیروی ایران ارایه شد و تفاهمنامه‌ای در ژانویه ٢٠١٦ در پاریس، هنگام سفر رییس‌جمهور روحانی امضا شد که در آن سوئز به عنوان پارتنر معرفی شد.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه اعتماد نوشت: مدیریت منابع آب در کشورهای خشک و کم آبی چون ایران در میانه خاورمیانه، یکی از سخت‌ترین نوع مدیریت است، منابعی که دایم در حال آب رفتن‌اند، کم می‌شوند، خشک می‌شوند و بخار. استفاده بهینه از این منابع محدود، مدیریتی جامع می‌طلبد که گستردگی‌اش به اندازه همه بخش‌های مصرف آب است؛ از کشاورزی که آب را در حد وسیعی در کشور می‌بلعد تا شرب و صنعت که با وجود اینکه درصدهای کمتری از مصرف را به خود اختصاص داده‌اند، اما هدررفت آب در این بخش‌ها هم به اعداد قابل توجهی می‌رسد. فاضلاب و لزوم تصفیه پساب صنعت و شرب نیز بحث دیگری است که لازمه پرداختن به آن کمتر از اهمیت مدیریت کردن آب‌های قابل استحصال نیست.
مدیریت آب در کشورهایی که به نوعی با بحران آب مواجهند یا در شرف مواجه شدنند، پیش از هر چیز بررسی میزان آب در دسترس را می‌طلبد، آب‌های جاری و سطحی روی زمین و آب‌های زیرزمینی. مناطق متعددی در کشور به لحاظ برداشت آب ممنوع شده‌اند، دشت‌هایی که دچار فرونشست شده‌اند آن هم تنها به دلیل پایین رفتن سطح آب سفره‌های زیرزمینی.
محدود شدن منابع آبی باعث شده همه نگاه‌ها به سمت دریاها برود؛ منابع آب شور که با هزینه بسیار بالا و جاری شدن در لوله‌های مکش دستگاه‌های آب‌شیرین‌کن، شیرین می‌شوند و با لوله‌ها راهی شهرها و روستاها. راه‌حلی که در کشورهای گرمسیری چون آفریقایی و خاورمیانه بیش از کشورهای دیگر طرفدار دارد. ایران، در میانه این کشورها، کشوری تقریبا خشک محسوب می‌شود، نه به خشکی کشورهای عرب و نه به تری همسایگان شمالی. بیش از ٦٠ درصد کشور را کویر و مناطق بیابانی دربر گرفته، آنقدر که چندی است ذهن مدیران منابع آب ما نیز به سمت دریا رفته و آب‌شیرین کن‌ها چند وقتی است در کناره خلیج فارس و دریای عمان جا خوش کرده‌اند تا به استانهای جنوبی کشور آب‌رسانی کنند، آب‌شیرین‌کن‌هایی که به گفته معاون دریایی سازمان حفاظت محیط زیست، باعث شده‌اند آب خلیج فارس نسبت به ٢٠ سال گذشته، یک و نیم برابر شورتر شود.
در دولت یازدهم، بعد از به سرانجام رسیدن برجام و رفع اولیه مشکلات تحریم، شرکت‌های اروپایی زیادی مایل به همکاری با دولت ایران بودند. بحران آب در خاورمیانه، مساله‌ای نیست که از کسی پوشیده مانده باشد، مدیریت آب در این شرایط نیاز به همکاری‌های بین‌المللی، استفاده از تکنولوژی‌های روز دنیا و مشارکت‌های مالی دارد. سوئز، شرکتی با بیش از ١٤٠ سال قدمت، سازنده کانال معروف سوئز که ارتباط‌دهنده دریای سرخ و مدیترانه است و اروپا را به آسیا وصل می‌کند، در سالهای دهه ٥٠ میلادی، در تهران کار می‌کرد و حالا بعد از ٦٠ سال و اندی، قصد بازگشت به ایران را دارد. مسوولان سوئزی می‌گویند در این سال‌ها در ایران حضور داشتند اما کمرنگ شده بودند و حالا خواهان بازگشت جدی به بازار ایران هستند.
«دو سال است تیم فروش و مهندسی مان دو هفته از هر ماه را در تهران می‌گذرانند.» این جمله یکی از مدیران سوئز است که به خاطر سفرهای مکررش به تهران بیشتر از بقیه فارسی بلد است. به گفته او، سوئز می‌تواند در تولید، بازچرخانی، تصفیه و رساندن آب به دست مردم فعالیت کند، می‌تواند کارخانه بسازد، آموزش دهد، طراحی کند و مشاوره تخصصی بدهد.
از آوریل ٢٠١٥ جمعی از متخصصان و مدیران سطح بالای سوئز با مدیران مسوول در رابطه با آب در ایران ملاقات‌هایی داشتند تا به شکل مشارکتی، استراتژی‌های جامع و جهانی را تدوین و توسعه دهند که نتیجه آن تفاهم بر سر مشارکت طولانی مدت با هدف حفاظت از منابع آبی با به روز‌ترین روش‌های مدیریتی و تکنولوژی منابع آب شد. این استراتژی‌ها به طور رسمی در دسامبر ٢٠١٥ به وزیر نیروی ایران ارایه شد و تفاهمنامه‌ای در ژانویه ٢٠١٦ در پاریس، هنگام سفر رییس‌جمهور روحانی امضا شد که در آن سوئز به عنوان پارتنر معرفی شد.
سوئز، شرکتی که از اول ژانویه تا امروز متوسط ٤ میلیارد مترمکعب تولید آب در دنیا داشته، آبی که به دست ٩٢ میلیون نفر در دنیا می‌رسد و ٦٥ میلیون نفر هم می‌توانند از آب‌های فاضلاب تصفیه شده استفاده کنند. پروژه‌هایی که سوئز قرار است در آنها با ایران همکاری کند، در چند بخش است، بخش‌هایی که شاید مقدمات کار باشند و در آینده تعدادشان بیشتر شود. پروژه پایلوت کاهش هدررفت آب در منطقه یک تهران، پروژه‌ای است که نگاه کلی این پروژه، تبدیل منطقه یک تهران با ۱.۲ میلیون نفر جمعیت به منطقه‌ای نمونه با کاهش میزان هدررفت آب از میزان ٢٣ درصد فعلی به ١٥ درصد در طول دوره ٥ ساله است. در راستای دستیابی به این هدف، سوئز درصدد معرفی تکنولوژی‌ها و پروسه‌های عملیاتی با مشارکت شرکت آب و فاضلاب تهران برای برآورد هزینه نوسازی لوله‌ها و کنتور‌هاست. به گفته کارشناسان این شرکت، موفقیت در منطقه پایلوت به شرکت آب و فاضلاب تهران کمک خواهد کرد برای کاهش هدررفت‌ها تا میزان ٧٥ میلیون متر مکعب در سال برسند.
آب‌شیرین‌کن‌ها در راه ایران
بعد از پروژه دوم که بر آموزش متمرکز است و قرار است انتقال دانش فنی با تاسیس مرکز آموزش، تحقیقات و توسعه ملی صورت گیرد، نوبت به آب‌شیرین‌کن‌ها می‌رسد و پروژه سوم؛ برنامه عمل جامعی برای مناطقی با منابع آبی تحت استرس بیشتر. این پروژه تحت مسوولیت معاون علمی و فناوری رییس‌جمهور انجام می‌شود. هدف این نقشه، تهیه اولویت‌های مربوط به منابع آب با نگاهی جامع به تجمیع مدیریت منابع آبی برای ٥ منطقه در بخش جنوبی ایران دیده شده. شناسایی و کشف منابع آبی غیرموجود مثل بازیافت، نمک زدایی و حفاری عمیق آب، کار متخصصان این پروژه خواهد بود.
احداث آب شیرین کن‌ها مشکلاتی را برای محیط زیست ایجاد خواهد کرد، مشکلاتی چون برهم زدن اکوسیستم برای موجودات آبزی، برگرداندن نمک اضافی به دریا و شوری بیش از حد اکوسیستم، مکش آب دریا و از بین رفتن تعداد زیادی از موجودات. یکی از مدیران سوئز که با پروژه‌های ایران کار می‌کند، می‌گوید: شغل‌مان با محیط زیست ارتباط دارد، چون سعی مان این است محیط زیست بهتری ایجاد کنیم و چاره‌ای جز این نیست که ما خودمان باید دقت کنیم تا محیط زیست با بالاترین استانداردهایی که وجود دارد، حفظ شود. ما یک گواهی داریم با استانداردهای ایزو که در کارخانه‌های‌مان اجرا و پیگیری می‌کنیم. باید وقتی آب را از دریا می‌گیریم، به موجودات زنده آن دقت کنیم. وارد کردن نمک اضافه به دریا هم بستگی به قوانین منطقه دارد. کشورهایی هستند که اجازه ورود نمک به دریا را به شروط متفاوت می‌دهند. البته تکنولوژی تصفیه دوباره این آب هم وجود دارد که خیلی گران می‌شود.
او همچنین در خصوص انتقال آب به تهران هم مباحثی را مطرح کرد: ممکن است انتقال آب از دریای خزر، دریای عمان و خلیج فارس به تهران و جاهایی که احتیاج دارند صورت بگیرد. تهران در منطقه‌ای است که کمبود آب زیادی ندارد. تکنولوژی دیگری هست برای استفاده از فاضلاب که به آن می‌گویند فیلتر خیلی دقیق (اولترا فیلتر) که مولکول‌های نمک را از آب می‌گیردکه تکنولوژی گران‌تری است و در نهایت آب مرغوب‌تری از آن ایجاد می‌شود.
تحقیقات برای احیای ارومیه شروع شده است
کارشناس توسعه بین‌المللی این شرکت از پروژه تحقیقاتی ارومیه می‌گوید، پروژه‌ای که به خواست رییس سازمان حفاظت محیط زیست ایران و وزارت نیرو برای مطالعات احیای دریاچه مطرح شده است. از نگاه او، قدم اول این است که به نیازها و راه‌حل‌ها برای رسیدن به موقعیت آبی مورد نیاز یک نگاه کلی با قدرت داشته باشیم. برای رسیدن به این نگاه کلی، نیاز به یک نقشه راه داریم که بر منابع آبی و راهکارها احاطه داشته باشد. در این نقشه راه، ما یک دریاچه داریم که شاملش می‌شود و آن ارومیه است که بزرگ‌ترین دریاچه در خاورمیانه محسوب می‌شود و الان تقریبا خشک شده است. نخستین قدم در این فاز تحقیقاتی ما فهمیدن این است که چرا ارومیه در حال خشک شدن است و راه‌حل چیست.
پروژه پایلوت شمال تهران احتمالا به بازسازی لوله‌های آب می‌رسد، از نگاه متخصصان این شرکت، اگر بخواهیم میزان مصرف آب در شبکه شهری را بهینه کنیم و هدررفت آب را به حداقل برسانیم، مجبوریم قسمت‌هایی از شبکه را بازسازی و نوسازی کنیم. برای این کار باید از تکنولوژی‌های جدید برای شناسایی مناطق هدررفت استفاده کنیم تا نقاط نشست شناسایی شوند. سپس باید فشار آب را مدیریت کنیم و اینها همه بازسازی بخش‌هایی از شبکه را می‌طلبد.
سوئزی‌ها می‌گویند: گام سوم ساختن تاسیسات نمک‌زدایی و آب‌شیرین‌کن است، همچنین این بخشی از راهکار است. اما باید قبل از احداث این تاسیسات روی آن مطالعات جامع محیط زیستی کنیم، مطالعاتی شامل اینکه این تاسیسات کجا ساخته شود و قرار است آب را به کجا برساند. چون الان پروژه‌هایی برای نمک‌زدایی آب از دریای عمان و انتقال به مشهد وجود دارد. برای همین ما باید اول امکان‌سنجی کنیم و نیازها را بشناسیم و بعد پروژه را آغاز کنیم.
اما اینکه تنها انتقالی که انجام می‌شود انتقال میان حوضه آبی و شهر است یا اینکه انتقال بین حوضه‌ای انجام می‌شود، در آینده مشخص می‌شود. سوئز می‌گوید ما روی همه قسمت‌های انتقال آب کار می‌کنیم، ولی ما باید اول جزییات پروژه آزمایشی را درنظر بگیریم و با قدرت و اطلاعات کامل وارد شویم. اینکه اولویت‌ها چیست، روی چه چیزهایی باید سرمایه‌گذاری کرد، چه کارهایی انجام شده و چه کارهایی نیاز است. ممکن است در آینده این کار را انجام دهیم.
مهندسان ایرانی می‌توانند تکنولوژی صادر کنند
قنات، ابزاری که در ایران قدیم بسیار مورد توجه ایرانیان بود، هنوز برای اروپایی‌ها جالب توجه است. اریک گوبالی، مدیر توسعه بین‌المللی سوئز می‌گوید: این ایرانی‌ها هستند که ٥ هزار سال قبل مهندسی آب را اختراع کردند. وقتی این قنات‌ها ساخته شدند، ایران فقط ٣ تا ٤ میلیون نفر ساکن داشت، الان ٨٠ میلیون نفر ساکن دارد. بر نامه‌ای که می‌توان با نگاهی به قنات درنظر گرفت این است که باید از دانش مهندسان ایرانی که افراد باسوادی هستند کمک گرفت تا پروژه‌ها با شتاب زیاد جلو برود. آینده مهندسی و صنعت آب در ایران با اختراعاتی که مهندسان ایرانی دارند می‌تواند جلو برود، آنها می‌توانند تکنولوژی‌های جدیدی در رابطه با کمبود آب داشته باشند و صادر کنند.
مشکلات بین‌مرزی آب از دیگر مشکلاتی است که در منطقه خاورمیانه با آن مواجهیم، ایران نیز از این مشکلات بی‌نصیب نمانده است. کارشناسان اروپایی معتقدند این مشکل در اروپا هم وجود داشت، مهار آب توسط بالادست و محروم کردن پایین دست از آن. مشکلی که در آلمان در مورد رودخانه رن ایجاد شده بود و با مدیریت یکپارچه، سال‌ها طول کشید تا حل شود. گوبالی می‌گوید: ما توانستیم دیدمان را وسیع کنیم و کل منطقه را یکجا ببینیم. اینکه چه مقدار آب باید وارد رودخانه شود، کیفیت آب و خروج آب‌های کثیف از سیستم و بازگشت آن پس از تصفیه به سیستم. توانستیم این را در اروپا اجرا کنیم و مرزها را پاک کنیم.
این مدیر سوئزی معتقد است: تمام افرادی که در آن منطقه جغرافیایی، نه مرزی زندگی می‌کنند (خاورمیانه) باید این را درک کنند. در اروپا ٦٠ سال طول کشید تا این اتفاق افتاد. در آلمان، سوییس، فرانسه و هلند بیشتر از ده‌ها میلیون نفر به آب رودخانه رن احتیاج داشتند. ٦٠ سال قبل آب رن فاجعه بود، مسموم بود، خیلی‌ها آب آلوده را به آن وارد می‌کردند. ٦٠ سال طول کشید تا مساله را حل کنیم. امروز در خیلی جاها در این رودخانه می‌توانید شنا کنید و ماهی بگیرید.
بحران یا فاجعه، تفاوت چندانی ندارد. «عیسی کلانتری» می‌گوید دیگر دیر شده است. وقتی از وضعیت آب صحبت می‌کنیم، تقریبا عصبانی می‌شود. وزیر اسبق کشاورزی معتقد است باید فکری به حال کشاورزی و مصرف آب در این حوزه کنیم تا در آینده حدود ۵۰ میلیون ایرانی آواره نشوند و برای تامین آب با هم جدال نکنند. او از احمدی‌نژاد هم دل پری دارد و معتقد است در حوزه آب بسیار بد و نابخردانه عمل کرده است.
به گزارش سلامت نیوز، دوهفته‌نامه جامعه پویا گفت‌وگویی با عیسی کلانتری درباره بحران آب داشته است. گزیده‌ای از این گفت‌وگو در زیر می‌آید:
- استفاده از حجم ۹۷ درصد آب‌های سطحی مربوط به گذشته بود. اکنون این رقم به ۱۰۷ درصد رسیده است.
- مصارف خانگی، شرب و صنعت در مجموع بر اساس آخرین آمار وزارت نیرو حدود ۱۰ درصد است و عمده مصرف آب مربوط به کشاورزی است. ۹ میلیارد مترمکعب برای شرب، صنعت و بهداشت مصرف می‌شود و ۸۸ میلیارد مترمکعب دیگر مصارف کشاورزی است.
- بر اساس تعاریف بین‌المللی و تفاهمات ارگان‌های توسعه سازمان ملل هیچ کشوری حق ندارد بیش از ۴۰ درصد آب‌های تجدیدپذیر را استفاده کند. در ایران به جای ۴۰ درصد، ۱۰۷ درصد استفاده می‌شود. در دنیا به غیر از شش یا هفت کشور بقیه بیش از ۴۰ درصد استفاده نمی‌کنند و هیچکدام به ۵۵ درصد هم نمی‌رسد. فقط ایران است که از بیش از ۱۰۷ درصد آب‌های تجدیدپذیر استفاده می‌کند.
- معنای این رخداد این است که ما از مایه می‌خوریم و آب‌هایی را که در صدها هزار سال گذشته انباشته شده، استفاده می‌کنیم.
- نمی‌توان گفت چطور غذا تولید کنیم و کشاورزان بیکار می‌شوند. ما برداشت آب‌هایمان را باید به شدت کاهش دهیم. یعنی اگر حتی به جای ۴۰ درصد، ۵۰ درصد هم استفاده کنیم، اشتباه است. به جای ۹۷ میلیارد باید ۴۵ میلیارد استفاده کنیم. یعنی ۵۲ میلیارد مترمکعب باید کم کنیم.
- ۵۰ میلیون نفر از ساکنان جنوب البرز و شرق زاگرس باید فکری به حال خودشان کنند. در آن مناطق کشاورزی وجود نخواهد داشت و زندگی در آن بسیار گران خواهد شد. از نظر آبی حتی آب شرب و صنعت بسیار گران‌تر از آن چیزی می‌شود که اکنون هست.
- کشور باید تصمیم بگیرد آیا این سرزمین می‌خواهد از نظر آبی باقی بماند یا هر چه هست در این ۱۰ تا ۱۵ سال برداشت شود.
- وقتی تجدیدناپذیر می‌شود و زمانی که منابع را از دست می‌دهیم، بارش‌ها بی‌فایده می‌شود.
- کشور باید برای مصرف آب خودش فکری بکند.
- اگر با روش بهره‌برداری موجود بخواهیم به ۴۰ درصد مصرف آب برسیم، حدود ۲۰ میلیون نفر را می‌توانیم پوشش دهیم. اگر بهره‌وری موجود را سه برابر کنیم و ۴۰ درصد از آب تجدیدپذیر استفاده کنیم، ۴۱ میلیون نفر را پوشش می‌دهیم. اگر ۵۰ درصد آب را استفاده کنیم و بهره‌وری را سه برابر کنیم، در ۱۵ سال برای ۵۵ میلیون نفر غذا تولید می‌کنیم اما این غیرممکن است زیرا اگر بخواهیم بهره‌وری را سه برابر کنیم، باید بالای صد میلیارد دلار در حوزه کشاورزی سرمایه‌گذاری کنیم.
- منابع به شدت محدود است و به سرعت تحلیل می‌رود. اگر مسئولان درباره مصرف و استحصال آب تصمیم جدی نگیرند، عواقب وخیم بازگشت‌ناپذیر دامن‌گیر مردم خواهد شد. اکنون هم گرفتار شده‌ایم.
- فاجعه آب مطالبه عمومی نیست؛ برای این که به تدریج در حال مردن است. دریاچه ارومیه ناگهان مرد. وقتی مرد نمکش در گلوی تبریزی‌ها و اهالی ارومیه و... رفت. تمام مناطق اطراف فهمیدند مسئله جدی است.
- آقای روحانی تصمیم‌های عاقلانه‌ای در این حوزه گرفته اما وقتی منابع زیرزمینی خشک می‌شود، کسی نمی‌بیند. توفان نمک هم روی زمین مشاهده نمی‌شود تا همگان متوجه عمق فاجعه شوند. آب آهسته‌آهسته کم می‌شود. شما می‌بینید به مرور زمان ۱۰۰ لیتر می‌شود ۹۵ لیتر و.... مانند بزرگ شدن کودک، تدریجی است و دست آخر می‌بینید آبی وجود ندارد.
- بارندگی ۱۰ برابر هم شود، فایده‌ای ندارد زیرا آب جاری می‌شود. آب‌های جاری هم با سرعت و شدت کم می‌شود. به این دلیل که برف تبدیل به باران و باران به باران غیرمؤثر تبدیل می‌شود.
- آب‌ها در حال شور شدن است و کیفیت هم‌زمان با کمیت با شدت در حال کم شدن است. اینها فجایعی است که این سرزمین در انتظار آن است. فکر می‌کنم دیگر دیر شده و روزبه‌روز هم دیرتر می‌شود. زمان اقدام مؤثر ۱۰ سال پیش بود.
- در زمان نخست‌وزیری موسوی دو میلیارد متر مکعب از مخازن زیرزمینی استفاده غیر مجاز کردیم. در زمان هاشمی این رقم شد ۱۲ میلیارد متر مکعب. در زمان خاتمی حدود ۳۰ میلیارد مترمکعب به آب‌های زیرزمینی تجاوز کردیم. در زمان احمدی‌نژاد ۷۷ میلیارد متر مکعب اضافه برداشت کردیم و اکنون هم سالانه چیزی حدود ۱۲ میلیارد متر مکعب اضافه‌برداشت داریم. باور کنید اینها تمام‌شدنی است.
- دیگر زمان نداریم و در واقع آبی نداریم که بخواهیم بهره‌وری را افزایش دهیم، بعد مصرف را پایین بیاوریم. نسخه آب در این کشور چیز دیگری است. ما به جراحی‌های بزرگی نیاز داریم.
- بخش عمده‌ای از طرحهایی مانند انتقال آب دریای خزر به سمت مرکز کشور و... سیاسی و فانتزی است. مگر چقدر می‌توانند آب انتقال دهند؟ این کار حتی فاجعه را به تأخیر هم نمی‌اندازد. متأسفانه در این کشور مسئله آب، هم سیاسی شده، هم گم شده. نسخه‌نویسان کسانی هستند که متخصص نیستند. هر کسی هم از جایش بلند می‌شود، دخالت می‌کند. در مجلس سدی می‌سازند، پولی می‌گذارند و آبی جابه‌جا می‌شود. سیاست آب محلی شده است. ما سیاست‌گذاری آب را در چارچوب سیاست‌های مرزهای استانی آورده و آن را محلی کرده‌ایم. حوضه آبخیز و آبریز را تقسیم کرده‌ایم. چهار استان را تقسیم بر چهار کرده‌ایم. هفت استان را تقسیم بر هفت کرده‌ایم. هر کسی هم برای خودش تصمیم می‌گیرد. استاندار و نماینده و هر دولتی برای خودش تصمیمی می‌گیرد. احمدی‌نژاد به فیروزکوه رفت و گفت اصلا آب‌های منفی یعنی چه؟ تراز منفی یعنی چه؟ منطقه ممنوعه یعنی چه؟ هر کس هر جا خواست چاه بزند و برداشت کند، بسیار بد و نابخردانه عمل کرد. کشور به روزی افتاده که راه برگشت هم نداریم. الان در اوج بحران هستیم.
- همه دارند ضرر می‌کنند. برخی محبت «خاله‌خرسه» می‌کنند. این است که مسئله آب فراتر از جناح سیاسی و فراتر از عمر دولت‌ها و مجالس است. فرصت‌ها را هم به سرعت از دست می‌دهیم. هزینه‌ها به شدت در حال سنگین شدن است. چیزی که ۲۰ سال پیش مثلا با ۱۰۰ میلیون تومان حل می‌شد، حالا باید با هزاران میلیون حل شود. مسئله آب وخیم‌تر از آن است که هر کسی تصور می‌کند.
- باید بهره‌برداری را کم کرد. باید حداقل ۴۰ میلیارد مترمکعب از برداشت آب کم کنیم.
- آنهایی که منافع کوتاه‌مدت را بر بلندمدت ترجیح می‌دهند، اطلاع‌رسانی نمی‌کنند. حاضر نیستند بگویند ۵۰۰ هزار کشاورز، کشاورزی نکنند و شهروندان مصرف آب را نصف کنند. می‌خواهیم همه هر چقدر خواستند استفاده کنند و مشکلی هم پیش نیاید.
- کشور به این مسئله اهمیت نداده و هنوز هم اهمیت نمی‌دهد. وزیر نیرو به تنهایی نمی‌تواند کاری کند. دولت هم نمی‌تواند به تنهایی کاری کند. مسئولان کشور باید تصمیمات خیلی بزرگی بگیرند و همه هم دفاع کنند. مسئله آب بسیار جدی است. الان وضعیت آب وخیم است. عده‌ای می‌گویند کوروش آسوده بخواب ما بیداریم. با نسخه‌های تسکین‌دهنده می‌خواهند درد بزرگ را علاج کنند. آنهایی که مطرح می‌شود، مُسکن است. کشور برای عبور از این جریان به جراحی بزرگ نیاز دارد.
- از روحانی به تنهایی کاری ساخته نیست. همه باید بخواهند و همه با هم تلاش کنند که این بیمار زخمیِ در حال احتضار نجات پیدا کند وگرنه با مسکن و قرص و این چیزها بیمار علاج نمی‌شود. علاجش جراحی بزرگ است که در پیکره جامعه باید انجام گیرد.
- خارجی در خشکسالی سرمایه‌گذاری نمی‌کند اما باید سرمایه‌گذار خارجی را جذب کنیم تا در زمینه کاهش مصرف آب سرمایه‌گذاری کند.
- باید صراحت کارشناسی در کشور باشد و مسائل سیاسی را از مسائل کارشناسی تفکیک کرد. آب مسئله سیاسی نیست، مسئله ملی است، حالا چه اصلاح‌طلب در قدرت باشد چه اصولگرا.
- هشت سال پیش کسی که مسکن مهر می‌ساخت، حرف هیچ‌کس را گوش نمی‌کرد. نه به مجلس اهمیت می‌داد نه کس دیگری. اتفاقا عده‌ای همین موارد را گوشزد کردند اما گوش کسی بدهکار نبود. کسی که به راحتی سازمان برنامه را منحل کرد و کیسه پول کنارش می‌گذاشت و دست در آن می‌کرد و... . بنابراین کار خودش را انجام می‌داد. کارشناسش هم می‌آید در بیابان مسکن مهر می‌سازد. دوباره همان فرد می‌گوید، دشت ممنوعه یعنی چه؟ هر کس هر جایی خواست چاه بزند. نتیجه این رویکرد همین است که می‌بینید.
چند سالی می شود که توجه به سگ های بدون صاحب رهاشده در معابر عمومی در میان طرفداران حقوق حیوانات به نقطه ای رسیده است که به سگ کشی های مرسوم در حوزه ی شهرها و روستاها اعتراض دارند. آنها می گویند کشتار سگ ها، خود به نوعی آموزش و ترویج خشونت در جامعه است و هم مغایر دستورات الهی و دینی و هم مسائل علمی و روانشناسی است؛ علاوه بر اینکه کشتار و دفن غیربهداشتی آنها که روش مرسوم اجرایی متولیان است نیز در مناطق اطراف شهر و روستا باعث رشد انواع آلودگی ها و شیوع بیماری ها می شود.
به گزارش سلامت نیوزبه نقل از زمین آنلاین، این نگرش طی چند سال اخیر و در دولت روحانی، تا آنجا تقویت شد که سازمان حفاظت محیط زیست کشور دستورالعمل جدیدی را برای "ساماندهی سگ های ولگرد" تهیه و ابلاغ کرد. دستورالعملی که تا قبل از آن بر مبنای اتلاف سگ ها بود و پس از آن بر پایه ِ زنده گیری و نگهداری آنها.
اما زنده گیری و مراقبت از سگ ها نیز مشکلاتی داشت که برای حل آنها انجمن های مردمی وارد شده و "پناهگاه های نجات " را تشکیل دادند. شکل گیری و مدیریت این پناهگاه ها تجربه ای نوین در کشور و شهرها بود و می توانست تمرینی برای کار گروهی میان دوستداران حیوانات باشد. اما هر تمرینی مشکلات خود را نیز دارد که گاهی متولیان را ناامید و به روش های پیشین اتلاف سگ ها سوق می دهد. گرگان یکی از شهرهایی است که به دلیل داشتن دامداری های سنتی و کشتزارهای متعدد، با مساله رشد روزافزون سگ های رها شده و بی صاحب و گزش شهروندان مواجه است و همین مساله مناقشاتی را بین فعالان حقوق حیوانات با دستگاه های متولی پدید آورده است که در گزارش زیر بدان پرداخته ایم.
شکل گیری پناهگاه و زنده گیری سگ ها
دکتر سمیه بینات دندانپزشکی است که خیلی ها در گرگان و کردکوی او را به عنوان مدافع سگ های کنار جاده می شناسند. او کسی است که سال ها قبل و پیش از آنکه اسمی از "پناهگاه های نجات" باشد خود شخصا شروع کرد به کار غذارسانی و درمان سگ های مریض و بی پناه کنار جاده. خودش در اینباره به "جامعه پویا" می گوید:«سال 90 بود که برای کار در یک درمانگاه در شهر کردکوی در اطراف گرگان، از جاده عبور می کردم. سگ های زیادی را می دیدم که رنجور و بیمار و تکیده در حال چرت زدن هستند و یا گرسنه و خسته پرسه می زنند. همان روزها تصمیم گرفتم که به آنها کمک کنم. از هفته بعد یک لگن پلاستیکی بزرگ خریدم و هر بار که می خواستم به کردکوی بروم جگر و دل و بال مرغ می خریدم و در مسیر با دیدن سگ ها برایشان می بردم. در هفته دو روز این مسیر را می رفتم و غذارسانی را بدون هیچ وقفه ای انجام می دادم.دیگر سگ ها ماشینم را می شناختند و هنوز هم در آن روزهای خاص از چند صد متری شروع می کنند به واق واق کردن و دم تکان دادن. ضمن اینکه اگر سگ بیمار یا تصادف کرده ای در میان راه می دیدم به مراکز دامپزشکی می رساندم تا درمان شود.
این دندانپزشک جوان و حامی حیوانات خیلی وقت ها تنها ساعت های مختصر تفریحش را به کمک سگ های آسیب دیده می گذراند. او از اولین خاطره اش در این راه می گوید:« سال 92 بود که در جاده "سرخنکلاته" چشمم به توله سگی افتاد که می لنگید. کنار زدم و پیاده شدم. به نظر 4- 3 ماهه می آمد. دستش زخم عفونی عمیقی داشت. تصمیم گرفتم کمکش کنم؛ سوار ماشینش کردم و به دامپزشکی بردم و همین مرا با افرادی مثل خانم ها "نوشین قمریان" و "هدیه سلامت" آشنا کرد که بعدها پناهگاه نجات را تشکیل دادند.آن سگ را به مشهد فرستادیم و بعد از جراحی و قطع دستش به دوستی سپردیم به خانواده ای خیر به نام سلیمانی در "ولاغوز" کردکوی که هنوز هم در حیاط خانه شان زندگی می کند. اما پناهگاه نجات متاسفانه دچار فراز و نشیب های بسیاری شد که البته اکنون پس از دوران سخت، به مرحله ای تازه پاگذاشته است.»
او درباره تاسیس پناهگاه نجات می گوید:«آبان ماه 94 بود که پناهگاه نجات توسط برخی حامیان و حمایت های فعالان تاسیس شد. اما طی یکسال اختلافات و مشکلاتی پیش آمد که در نهایت به زیان حیوانات بود. با این همه الان و با تمام فراز و نشیب های طی شده "پناهگاه نجات گرگان" دوباره راه اندازی شده و وضعیت بهتری پیدا کرده است. به گونه ای که طی سه ماه اخیر حتی یک سگ هم در ان تلف نشده است؛ در حالی که قبل از این تاریخ، روزی 10 سگ در این مکان به دلایل مختلف می مردند.»
این حامی حقوق حیوانات می گوید که کف پناهگاه بتون شده و شست و شو و ضدعفونی می شود. بیماری ها در ان تحت کنترل است و تنها در خواست می کنیم که شهرداری و مرکز بهداشت به حامیان کمک کنند. دکتر بینات تاکید می کند که حامیان کمک مالی نمی خواهند بلکه متولیان دو چیز را در اختیار ما بگذارند. یکی زمینی که پناهگاه را در آن مستقر کنیم و دیگری غذا برای حیوان ها. برای آنها کاری هم ندارد که مثلا کشتارگاه را مجاب کنند تا بخشی از سر و پای مرغ های کشتار روزانه شان را در اختیار پناهگاه بگذارد.»
او از رقم 30 هزار تومان برای هر سگ خبر می دهد که پیشنهاد برخی مسوولان است؛ اما تاکید می کند که اگر بخواهیم این رقم را قبول کنیم دوباره "آش همان آش است و کاسه همان کاسه" چرا که حتی واکسن های لازم را هم نمی توان با چنین بودجه ای تامین کرد چه رسد به غذا و مسایل دیگر. او تاکید می کند که مسوولان باید از حامیان حمایت کنند تا همه با هم جلوی سگ کشی را در گرگان بگیریم و نگذاریم آن پروسه ی غیربهداشتی و غیرانسانی کشتار سگ ها و رهاکردن شان در تپه هزارپیچ گرگان تکرار شود که خطر آن هزار برابر برای شهروندان و سلامت آنها بیشتر خواهد بود. این حامی حقوق حیوانات ضمن تشکر از خدمات شهری شهرداری و اداره محیط زیست گرگان که کنار حامیان ایستاده اند و مخالف سگ کشی هستند از مسوولان درخواست کرد که فرصتی دوباره به حامیان پناهگاه نجات بدهند تا با استفاده از تجربیات گذشته، حرکت جدیدی را برای نگهداری از سگ های زنده گیری شده انجام بدهند.»
او در آخر تاکید می کند که بر اساس قوانین دینی و شرع مقدس اسلام و همچنین دستورات مقام های قضایی کشور و استان، خشونت با حیوانات ممنوع و جرم است و اگر طرح اتلاف و کشتار سگ ها دوباره در گرگان اجرا شود خود به نوعی آموزش خشونت و همچنین مصداق صریح نقض قانون و شرع است. چرا باید حیوانی را که خداوند به آن جان بخشیده از زندگی محروم کنیم؟»
شهرداری مخالف کشتار سگ ها
محمدرضا اسفندیاری معاون خدمات شهری شهرداری گرگان به صراحت می گوید که با کشتار سگ ها مخالف است و به هیچ عنوان این راهکار را موثر و مطلوب برای سامان دادن به مشکلات حضور آنها در معابر شهری و روستایی نمی داند. او می گوید:«برای ساماندهی قبلا سگ ها اتلاف می شدند که قراردادی هم بود؛ ولی با پایان رسیدن زمان قرارداد شهرداری تمایلی به کشتار سگ ها ندارد و آنرا راه حل درست و موثری نیز برای حل این مشکل نمی داند. به همین دلیل در مراحل قبلی که "پناهگاه نجات" فعال شد آنها را حمایت کردیم؛ ولی به دلایلی کار آنجا اشکالاتی داشت و مدتی تقریبا غیرفعال بود. الان هم دستورالعملی از سوی وزارت کشور آمده که تاکید می کند بر "زنده گیری" و بر این اساس اصلا نباید سگ ها را کشت. ما با طرح عقیم کردن سگ های ولگرد موافقیم و این طرحی است که می تواند از افزایش این سگ ها در سطح معابر جلوگیری کند. همچنین باید مکانی را برای نگهداری از این سگ های زنده گیری شده فراهم کنیم که در صدد هستیم تا زمینی را به ساخت پناهگاه اختصاص بدهیم. اگر هم آقایان اصرار دارند که سگ های بی صاحب را بکشیم باید حکم قضایی بیاورند. وگرنه این کار مغایر دستورالعمل صریح وزارت کشور است و غیرقانونی است و ما از انجامش معذوریم.»
اسفندیاری از جلسات متعددی می گوید که با حضور مسوولان استانداری تشکیل داده اند و در آن تاکید شده که دستگاه ها از جمله مرکز بهداشت ملزم هستند به وظایف شان در اینباره عمل کنند. اما نبود اعتبار یکی از مهم ترین مشکلات این بخش است. او از اداره حفاظت محیط زیست گرگان تشکر می کند که در این راه پیگیری های مطلوبی داشته است.
مرکز بهداشت:بودجه نگهداری تامین نشده!
اما یک مقام آگاه در مرکز بهداشت گرگان که نخواست نامش بازگو شود در این باره به جامعه پویا گفت:«اینکه مرکز بهداشت با کشتار سگ ها موافق است حرف کاملا نادرستی است. ما برای مدتی اتلاف سگ ها را تعطیل کردیم و سگ ها زنده گیری شده و در "پناهگاه نجات" نگهداری می شدند؛ اما متاسفانه طی بازدیدی که به همراه معاونت محترم فرماندار از محل نگهداری آنها داشتیم مشکلات متعدد بهداشتی مشاهده کردیم که بیشتر باعث شیوع بیماری و مرگ سگ ها می شد. از طرف دیگر گزش ها در سطح جامعه رشد چشمگیر و ارتباط معناداری با عدم اتلاف داشت.بر این اساس مجبور هستیم جهتد صیانت از جان و سلامت شهروندان وارد شویم و البته اگر شرایط درست و بهداشتی برای نگهداری آنها مهیا باشد، از زنده گیری استقبال می کنیم.»
او گفت:«بیماری هاری در کمین شهروندان است و ما نمی توانیم بر سر سلامت شهروندان ریسک کنیم. همچنین این موضوع را در شورای سلامت و امنیت قضایی شهرستانمطرح کرده ایم. اما متاسفانه مهم ترین مشکل برای اجرای طرح زنده گیری، نبود بودجه لازم و عدم تامین اعتبار است. میزان کمکی که مسوولان پناهگاه برای هر سگ می خواهند را نمی توان تامین کرد. ولی اگر این مشکلات رفع شود ما با زنده گیری موافقیم و معتقدیم که اتلاف، بهترین روش نیست و مشکلات خاص خودش را دارد. ولی چون اعتباراتش تامین نشده فعلا نمی توانیم کار دیگری کنیم.»
محیط زیست: کشتار سگ ها خلاف قانون جدید است!
قنبرعلی تمسکنی رییس اداره حفاظت محیط زیست گرگان اما به صراحت می گوید که طبق دستورالعمل جدیدی که از سوی سازمان حفاظت محیط زیست ابلاغ شده، هیچ ارگانی با هیچ بهانه ای نمی تواند سگ ها را بکشد و نامش را ساماندهی بگذارد. او تاکید می کند که جز در موارد استثنایی مانند هاری و یا بیماری هایی که برای شهروندان خطرناک هستند و قابل درمان نیز نیستند باید سگ ها را زنده گیری کرده و در مراکز مخصوص نگهداری کرد.او به جامعه پویا می گوید:«این دستورالعمل را به مرکز بهداشت و شهرداری ابلاغ کرده ایم و آنها نیز می دانند که کشتار سگ ها ممنوع است. ضمن اینکه انها باید توجه کنند که نمی توان تا آخر به این کشتار و روش نادرست ادامه داد. البته مشکلاتی برای اجرای این دستورالعمل جدید دارند که ما به انها زمان می دهیم تا موانع را رفع کنند و سپس دستورالعمل را اجرایی کنند.»
تمسکنی در ادامه با تاکید بر این نکته که محیط زیست دستگاه ناظر بر عملکرد متولیان ساماندهی سگ های بی صاحب و رهاشده است گفت:«کشتار سگ ها و دفن غیربهداشتی آنها نیز یکی از مسایلی است که گاهی در گرگان اتفاق افتاده و ما پیگیری کرده ایم. بر این اساس کشتار این حیوانات نمی تواند به نفع بهداشت محیط و شهروندان باشد که با این بهانه به این روش نادرست و غیر علمی ادامه بدهیم.»
حکایت کشتار سگ ها در حالی ادامه دارد که سازمان حفاظت محیط زیست علیرغم اینکه مسوولیتی در قبال حیوانات اهلی ندارد اما در کنار معترضان به سگ کشی ایستاده است. معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست در جمع معترضان به سگ کشی در شیراز از حضور پرشور و احساس مسئولیت مردم نسبت به حیات حیوانات تشکر کرده و گفته بود:«حیوان آزاری تحت هیچ شرایطی پذیرفته نیست و ما کنار شما هستیم تا به این موضوع رسیدگی کرده و دستوالعمل جدیدی را برای ساماندهی بدون کشتار و آزار تهیه کنیم.» هر چند این دستورالعمل تهیه و توسط وزارت کشور به شهرداری ها و دیگر متولیان ابلاغ شد؛ اما به نظر می رسد هنوز جایگاه لازم را در ساختار اداری ایران پیدا نکرده است؛ تا آنجا که برایش بودجه ای تعریف و تامین کنند.
مدیربرنامه ریزی تلفیق ستاد احیای دریاچه ارومیه گفت: در صورت تایید اعضای موسسه تحقیقاتی بین المللی یاسا، حوضه دریاچه ارومیه به عنوان معرف بین المللی مطرح می شود که این کار در دست بررسی است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا،مسعود تجریشی افزود: یاسا موسسه تحقیقاتی بین المللی است که در وین مستقر است و ایران هم عضو آن است از این رو چندی پیش گروهی از یاسا برای بازدید از حوضه دریاچه ارومیه به ایران آمدند.
وی اظهار کرد: بعد از بازدید از منطقه با این گروه جلسه ای داشتیم و قرار شد بررسی کنند که امکان دارد حوضه دریاچه ارومیه را به عنوان یک حوزه معرف بین المللی عنوان کنند؛ این موضوع در جلسه سالانه آنها که دو ماه آینده در وین برگزار می شود، مطرح و بررسی خواهد شد.
تجریشی با بیان این که یاسا روی حوزه های شاخصی که توان مطرح شدن در سطح بین المللی به عنوان معرف برای کل دنیا دارند، کار می کند گفت: اگر این کار محقق شود یعنی بالاترین سقف تعامل صورت گرفته است که نشان می دهد دریاچه ارومیه در یکی از چهار حوزه فعالیت یاسا در سراسر دنیا قرار گرفته است.
وی افزود: در غیر این صورت زمینه هایی را برای همکاری به آنها معرفی کردیم و آنها هم پیشنهادهایی داشتند و قرار شد که بررسی کنند تا ببنیم در تعاملات بعدی چگونه می توانیم همکاری کنیم.
تجریشی با تاکید بر این که در صورت انتخاب دریاچه ارومیه به عنوان معرف بین المللی، شروع سازنده و خوبی را با یاسا پایه گذاری کرده ایم، گفت: در بازدید از منطقه، اعضا از حوضه دریاچه ارومیه متوجه خصوصیات این منطقه شدند، از این رو گزینه معرف بین المللی را مطرح کردند که قرار است آن را بررسی کنند.
وی گفت: یاسا در مورد حوزه هایی کار می کند که می توانند حوزه معرف برای کل دنیا به حساب بیایند، در واقع باید پیچیدگی هایی داشته باشند که با یک سری پیوندها روبرو باشند.
مدیر برنامه ریزی تلفیق ستاد احیای دریاچه ارومیه ادامه داد: یاسا روی مباحث پیوندهایی مانند اقتصاد، تغییر اقلیم، امنیت غذایی، انرژی و آب فعالیت می کند و برای حل مسائل پیچیده ای که دارای پیوندهای مختلف در این زمینه باشد، تجربه خوبی دارند بنابراین قرار شد در رابطه با پیوند امنیت غذایی، آب و تغییر اقلیم، کاری را با ستاد احیاء در رابطه با حوضه دریاچه ارومیه آغاز کنند.
وی در خصوص تامین اعتبارات لازم برای این کار گفت: ایران عضو یاسا است بنابراین وقتی موضوع معرف بین المللی در جلسه هیات مدیره مطرح شود، اگر نماینده ایران بتواند هیات مدیره را متقاعد کند و آنها هم قبول کنند، کار با اعتبار یاسا انجام می شود البته ایران هم جزو تامین کننده منابع مالی آن است.
تجریشی ادامه داد: در غیر این صورت قرار شد با همکاری وزارت نیرو و صندوق حمایت از پژوهشگران تا حدودی منابع اعتباری برای نیروهای داخل کشور تامین و منابع نیروهای خارجی هم از طریق یاسا تامین شود.
وی گفت: ایران یکی از اعضای یاسا است از این رو نماینده کشورمان در نشست سالانه آن شرکت می کند و باید مستندات را به این نماینده که از صندوق حمایت از پژوهشگران است، ارائه دهیم تا در جلسه مطرح و دفاع کند، همچنین مسوول بخش آب یاسا هم به ایران آمده بود و برخی مستندات را با خود برد تا در جلسه هیات مدیره مطرح و حمایت کند.