منابع طبیعی سقز

بیان مسائل و مشکلات منابع طبیعی و محیط زیست

منابع طبیعی سقز

بیان مسائل و مشکلات منابع طبیعی و محیط زیست

استفاده از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع بلامانع می باشد.

پیوندهای روزانه

۱۲۲ مطلب در مرداد ۱۳۹۶ ثبت شده است

خنک کننده آسفالت

آیا پاشیدن یک لایه رنگ خاکستری به آسفالت به مقابله با گرم شدن زمین کمک می‌کند؟ یک شرکت راهسازی آمریکایی یک پوشش رنگی خنک کننده آسفالت را در لس آنجلس آزمایش می‌کند، به امید اینکه این راهکار به مبارزه با تغییر اقلیم منجر شود.

 آسفالت سیاه معمولی، 80 تا 95 درصد نور خورشید را جذب می‌کند، اما پوشاندن آسفالت با این رنگ‌های خاکستری، منعکس کننده اشعه‌های خورشید است که باعث خنک شدن دمای شهری می‌شود.

در لس آنجلس، که در آن دمای تابستان معمولا از 100 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) عبور می‌کند، کارگران در حال پوشاندن آسفالت با یک لایه از این رنگ مخصوص هستند.

لس آنجلس دارای چهار میلیون نفر جمعیت است و اولین شهر بزرگی است که این آزمایش در آن انجام می‌گیرد.

آسفالت سیاه معمولی 80 تا 95 درصد نور خورشید را جذب می‌کند، در حالی که رنگ خنک کننده خاکستری این نور را منعکس کرده و مانع جذب آن توسط آسفالت می‌شود.

طرفداران این طرح می‌گویند که این رنگ خنک کننده به طرز چشمگیری منجر به کاهش دمای زمین و کاهش گرمای شهر می‌شود.

در طول نمایش و توضیح این تکنیک، "جف لوزار" مدیر فروش در شرکت راهسازی "GuardTop"، که این محصول را به بازار عرضه می‌کند، نشان داد که چگونه با استفاده از رنگ می‌توان دمای خیابان‌ها را در حدود 12 درجه فارنهایت پس از پاشش تنها یک لایه رنگ روی آسفالت کاهش داد.

طبق گفته گِرگ اسپاتز، معاون مدیر اداره خدمات شهری لس‌آنجلس، این شهر اولین شهر در کالیفرنیا است که آزمایشات در یک جاده عمومی را پس از آزمایشات اولیه در پارکینگ انجام می‌دهد.

وی گفت: ما امیدواریم که برای دیگر شهرها الهام بخش باشیم تا راههای مختلفی را برای کاهش گرمای زمین به کار بگیرند. همچنین امیدواریم که تولید کنندگان، محصولات جدیدی را برای این منظور تولید و ارائه کنند.

اسپاتز افزود: به طور بالقوه می‌توان بازار بزرگی برای محصولات خنک کننده مسیر متصور بود. در واقع این بخشی از یک روند اقتصادی بسیار بزرگتر است؛ جایی که راه حل‌ها برای مقابله با تغییرات آب و هوایی می‌تواند منشا سرمایه گذاری‌های بزرگ در آینده باشد.

شهرداری روند تکمیل و پوشش همه مسیرهای شهر و همچنین چگونگی واکنش شهروندان لس آنجلسی به آسفالت جدید را نظارت می‌کند.

جورج بن ویز، استادیار مهندسی عمران و محیط زیست در دانشگاه کالیفرنیا جنوبی گفت: خنک کننده‌های مسیر تاثیر بسزایی در کاهش گرما دارند اما ممکن است برخی عوارض زیست محیطی هم داشته باشند.

وی به خبرگزاری فرانسه گفت: پژوهش‌های اخیر و پژوهش کنونی در حال بررسی این است که آیا مزایای زیست محیطی خنک کننده‌های مسیر بیشتر از عوارض آن است یا خیر.

با این حال، شهر لس آنجلس اتخاذ روش مناسب و نصب و ارزیابی چندین بخش آزمون خنک کننده را در نظر دارد.

بن ویز اشاره کرد که استراتژی‌های کاهش گرما مانند کاشت درختان در خیابان‌ها و استفاده از مواد خنک کننده پشت بام، روش‌های آنچنان موثری نبوده است.

آلن بارکا، استاد علوم زیست محیطی دانشگاه کالیفرنیا گفت: فناوری خنک کننده مسیر می‌تواند نسبت به روش‌های فعلی مانند تهویه مطبوع مناسب‌تر باشد.

وی گفت: همه افراد منابع لازم را برای استفاده از تهویه مطبوع ندارند، بنابراین این نگرانی وجود دارد که برخی از خانواده‌های کم درآمد از این موضوع رنج می‌برند. این باعث می‌شود که من از لحاظ اخلاقی نگرانی داشته باشم. اما طرح پاشش رنگ خنک کننده روی آسفالت به نفع همه خواهد بود و همگان از سود آن برخوردار می‌شوند.

بارکا افزود: این روش می‌تواند افرادی را که خارج از خانه یا بی خانمان هستند را نیز منتفع سازد. درجه حرارت پایین که در نتیجه خنک کننده مسیر به وجود می‌آید، به معنای کم بودن وابستگی به تهویه مطبوع است. بنابراین، به این معنی است که تولید گازهای گلخانه‌ای کمتر می‌شود.
منیع:ایسنا

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۵۸
پیمان صاحبی


ارزیابی‌های هوایی نشان می‌دهد جنگل بارانی آمازون سه برابر بیش از برآوردهای قبلی، ایزوپرن منتشر می‌کند. ایزوپرن یکی از مهمترین پیش سازه‌های ازون است و به طور غیر مستقیم بر توازن گازهای گلخانه‌ای در جو تاثیر می‌گذارد.

به گزارش ایانا از ساینس دیلی، ارزیابی‌های هوایی که در قالب طرح سنجش Green Ocean Amazon یا به اختصار (GOAmazon )انجام شده، نشان می‌دهد که جنگل آمازون، حداقل سه برابر بیشتر از آنچه دانشمندان قبلا برآورد می‌کردند ایزوپرن منتشر می‌کند.

به گفته پائولو آرتاکسو، استاد موسسه فیزیک دانشگاه سائوپائولو و یکی از نویسندگان این تحقیق، ایزوپرن یکی از پیش سازه‌های اصلی ازون در آمازون است و به طور غیر مستقیم بر توازن گازهای گلخانه‌ای در جو تاثیر می‌گذارد.

آرتاکسو محقق ارشد پروژه موضوعی « GOAmazon » که توسط بنیاد پژوهشی FAPESP تامین مالی شده است، می‌گوید: "این کشف، چندین مجهول را توضیح می‌دهد از جمله تراکم بالای ازون یافت شده در مسیر باد شهر مانائوس (مرکز ایالت آمازوناس) که نمی‌تواند بر اثر فعالیت انسانی باشد؛ همچنین رابطه تپه‌های شهر ماناوس با گازهای منتشره بیوژنی جنگل در منطقه آمازون نیز مشخص شد".

پروژه GOAmazon که در سال ۲۰۱۴ شروع شده علاوه بر دنبال کردن چند هدف دیگر، در حال بررسی تاثیرات آلودگی شهری از مانائوس بر روی شکل‌گیری ابر در آمازون است. این پروژه همچنین بر آن است که دانش ما را از روند شکل‌گیری باران و دینامیک تعامل بین بیوسفر آمازون و اتمسفر را افزایش دهد. دانشمندان قصد دارند تا از این یافته‌ها برای برآورد تغییرات آینده در توازن رادیواکتیو منطقه، توزیع انرژی و آب و هوا و نیز تاثیر همه این عوامل بر تغییر آب و هوای جهان استفاده کنند.

برآوردهای پیشین مبتنی بر ارزیابی‌هایی بودند که با استفاده از ماهواره‌ها یا برج‌ های پایش جنگلی تا ارتفاع ۶۰ متر انجام شدند؛ این امکان وجود داشت که اطلاعات تازه را با استفاده از گرومان گلف استریم ۱،(یک هواپیمای تحقیقاتی که قادر به پرواز تا ارتفاع ۶۰۰۰ متری یا تقریبا ۲۰ هزار فوتی و متعلق به Pacific Northwest National Laboratory( در ایالات متحده است) گردآوری کرد.

اندازه‌گیری‌های هوایی در سال ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ در طی فصول بارانی و خشک سال انجام شد؛ در نهایت این اندازه‌گیری‌ها با اطلاعات جمع‌آوری شده در سطح زمین مقایسه شدند.

آرتاکسو می‌گوید: "با اندازه گیری‌هایی که از فاصله ۴ هزار متری انجام شد، محاسبه میانگین انتشار گاز برای منطقه وسیع‌تری از آنچه که در تحقیق قبلی انجام شده بود، امکان‌پذیر شد. در نتیجه ما می‌توانیم ببینیم که انتشار طبیعی بیوژنی بسیار بزرگتر از چیزی است که فکر می‌کردیم".

محققان کشف دیگری کردند که آن را شگفت انگیز خوانده‌اند: انتشار ایزوپرن به سرعت با افزایش ارتفاع زمین و افزایش ارتفاع تغییر می‌کند. مثلا در ارتفاع ۳۰ متری، جریان انتشار ایزوپرن ۶ میلی‌گرم در هر متر مربع در ساعت (mg/m۲/h) بود، در حالی که در ارتفاع ۱۰۰ متری، در حدود ۱۴ میلی گرم بر متر مربع در ساعت بود.

آرتاکسو می‌گوید: "منطقه آمازون برزیل بیشتر کم ارتفاع است. در مناطقی که با هواپیمای تحقیقاتی پایش صورت گرفت، تغییر ارتفاع کمی وجود داشت و ما قادر بودیم افزایش قابل توجهی در انتشار گاز در مناطق مرتفع‌تر ببینیم".

محققان هنوز مطمئن نیستند که کاملا می‌توانند این تفاوت مشاهده شده در طی هر دو فصل خشک و بارانی در انتشار گاز را توضیح دهند. مقاله آنها دو فرضیه را پیشنهاد می‌دهد که باید در آزمایش‌های آینده ارزیابی شود.

یکی از احتمالات این است که انواع گیاهان در مناطق کم ارتفاع که اغلب سیراب هستند، از گونه‌هایی که در ارتفاعات بالاتر یافت می‌شوند متفاوتند؛ سطوح انتشار ایزوپرن ممکن است بر اساس گونه‌های گیاهی رایج، تفاوت کند.

فرضیه دیگر این است که چون در ارتفاعات بالاتر آب کمتری موجود است، گیاهان در پاسخ به استرس آبی، ایزوپرن بیشتری آزاد می‌کنند.

آرتاکسو می‌گوید: "هر چند در آمازون باران فراوان می‌بارد اما مطالعات نشان داده که در برخی مناطق، سطح آب سفره‌های آب زیرزمینی در فصل خشک افت می‌کند. گیاهانی با ریشه بسیار عمیق وجود دارند که قادرند آب را از عمق ۱۰ تا ۲۰ متری زیر زمین به دست آورند".

ایزوپرن یکی از ترکیبات فرار ارگانیک (VOCs) است که به‌طور طبیعی توسط گیاهان در آمازون منتشر می‌شود. این ماده همراه با دیگر تر کیبات ارگانیک فرار، منبع ریز ذرات ارگانیک ثانویه است که اساس تراکم ابری را تشکیل می‌دهد و به تنظیم چرخه آب در منطقه کمک می‌کند.

تجزیه ایزوپرن در جو باعث ایجاد چند فرآورده جانبی مختلف مثل رادیکال‌های هیدروکسیل (OH) می‌شود. تحت شرایط خاص مولکول آنها با اکسیژن جو واکنش نشان می‌دهد تا ازون (O۳) را تشکیل دهد که یکی از گازهای دخیل در اثر گلخانه‌ای است. تراکم بالای ازون می‌تواند منافذ گیاه (که سوراخ‌هایی که در مبادله گاز و تعریق گیاه نقش دارند) را آبیاری ‌کند. آبیاری منافذ تنفسی، مانع از فتوسنتز و جذب و ادغام کربن توسط گیاهان می‌شود.

آرتاکسو می‌گوید: "علاوه بر این، رادیکال‌های هیدروکسیل، اکسیداسیون جوی متان، دیگر گاز مهم گلخانه‌ای را کنترل می‌کنند. بسته به موقعیت، این رادیکال‌های OH می‌توانند نیمه عمر متان را کاهش یا افزایش دهند که در توازن گازهای گلخانه‌ای اهمیت دارد".

بنا به گفته آرتاکسو جنگل آمازون، حتی پیش از این کشفیات تازه هم بزرگترین منبع ایزوپرن جهان شناخته می‌شد. این یافته‌ها اهمیت این اکوسیستم‌ها را برای تنظیم ساختار شیمیایی جوی گرمایی زمین تقویت می‌کند. اکنون لازم است نتایج را در مدل‌های اقلیمی جهانی لحاظ کنیم تا به طور دقیق ببینیم این ارقام تازه در مورد انتشار ایزوپرن، چه تاثیری بر آب و هوا دارد.

ترجمه: محسن حدادی

منبع:ایانا

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۵۱
پیمان صاحبی


یونسکو فراخوان جایزه دانشمند جوان انسان و کره مسکون سال ۲۰۱۸ را اعلام کرده است.

به گزارش ایانا از پایگاه اطلاع رسانی سازمان حفاظت محیط زیست، این جایزه هر ساله با هدف تشویق دانشمندان جوان کشور جوان کشورهای در حال توسعه به تحقیق در خصوص مسائل مرتبط با ذخیرگاه‌های زیست کره و همچنین تبادل اطلاعات و تجربیات بین دانشمندان نسل جدید به واجدان شرایط اعطا می‌شود.

متقاضیان دریافت جایزه باید حداکثر ۴۰ سال سن داشته باشند و پروژه‌های مرتبط با ذخیره‌ گاه‌های زیست کره را پیشنهاد دهند.

پروژه‌های پیشنهادی باید در مدت دو سال کامل شود. جایزه مذکور ۵۰۰ دلار آمریکا است. متقاضیان باید در پروژه‌های خود به این نکته توجه داشته باشند که اجرای برنامه انسان و کره مسکون یونسکو تا سال ۲۰۲۵ براساس برنامه اقدام لیما و استراتژِی این برنامه در جهت تحقق اهداف توسعه پایدار خواهد بود و همچنین چگونگی ارتباط پروژه با اقدامات پژوهشی لیما و اهداف توسعه پایدار را مشخص کنند.

علاقمندان مدارک مورد نظر حداکثر تا تاریخ اول آذرماه سال جاری به ایمیل گروه علوم این کمیسیون(science@irunesco.org ) ارسال شود. متقاضیان می‌توانند برای دریافت اطلاعات بیشتر به وب سایت کمیسیون ملی یونسکو به آدرس www.irunesco.org مراجعه کنند.


منبع:ایانا
۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۵۰
پیمان صاحبی


امید به تنهایی برای مقابله با تغییرات اقلیمی کافی نیست؛ اما فیلم اخیر ال گور بر اهمیت خوش‌بینی در این زمینه تاکید می کند.

به گزارش ایانا از گاردین، ال گور سیاستمدار و فعال زیست محیطی آمریکایی، هفته گذشته در مصاحبه‌ای برای تبلیغ مستند خود در زمینه تغییرات اقلیمی با عنوان "یک حقیقت آزار دهنده" گفت: "امید، ضروری است؛ ناامیدی شکل دیگری از انکار است". همچنین فیلم دیگری درباره خبر بسیار بد انکار علم توسط دونالد ترامپ، با عنوان "یک عاقبت ناراحت کننده: واقعیت تا قدرت" که نمایش آن امروز در بریتانیا آغاز می‌شود با خبرهای خوبی هم همراه است: افت قیمت الکتریسیته تجدیدپذیر و توافق آب و هوایی ۲۰۱۵ پاریس.

در سال ۲۰۱۷ انکار واقعیت‌های تغییرات اقلیمی و هزاران خطر مربوط به آن از جمله آلودگی هوا و اقیانوس‌ها، قحطی و بحران پناهندگی که مانند آن را به سختی می‌توانیم تصور کنیم، به استثنای دولت ترامپ، در حال کمتر شدن است. عملا همه دولت‌ها می‌دانند تغییرات اقلیمی در حال رخ دادن است و نظر سنجی‌ها نشان می‌دهد که بیشتر مردم از جمله کسانی که در آمریکای لاتین و صحرای آفریقا زندگی می‌کنند، بسیار نگرانند. اکنون سوال این نیست که آیا تغییرات اقلیمی روی می‌دهد یا خیر، بلکه مساله این است که ما برای مقابله با آن چه باید بکنیم. پاسخ‌های بسیاری به این سوال وجود دارد. گور معتقد است که راه‌های مقابله با تغییرات اقلیمی در دسترس است اگر مردم تنها بتوانند اراده سیاسی برای عملی کردن این راه حل‌ها را فعال کنند. حتی اگر ایجاد اشتیاق کافی برای محقق شدن این امر یک معما باقی بماند اما پیام ذاتی این سخن، نوعی خوش‌بینی است.

دیگران کمتر خوشبین‌اند. مجموعه مقالاتی که دیوید والاس ولز در مجله نیویورک در ماه گذشته نوشته، برخی از بدترین سناریوهای ممکن را به تصویر کشیده از جمله مصاحبه‌ای با ولی بروکر یکی از دانشمندان مطرح در زمینه تغییرات اقلیمی داشته که معتقد است حتی کاهش شدید انتشار کربن برای از بین بردن فاجعه کافی نیست. او در عوض به جذب کربن و مهندسی زمین امیدوار است.

واکنش انسان یا فقدان آن، نسبت به تغییرات اقلیمی به خودی خود موضوع جالب است. آمیتاو گوش، رمان نویس و نویسنده کتاب " The Great Derangement " (تباهی بزرگ)، درباره اینکه چرا بیشتر داستان نویسان این موضوع را نادیده می‌گیرند نوشته و استدلال کرده که فکر کردن به تغییر عمیق روند تغییرات اقلیمی دشوار است. والاس ولز در مجله نیویورک به "یک ناکامی باورنکردنی در تصویر سازی" اشاره می‌کند. سیاست که تصور می‌شد به ما کمک کند جهان را با معنا سازیم، گاه بیشتر مانع بوده تا کمک. آیا تغییرات اقلیمی واقعا یک حقیقت ناراحت کننده است چون بدان معنی است که ما باید از خوردن گوشت گاو و انجام مسافرت‌های هوایی طولانی دست بکشیم یا یک حقیقت آسان برای طرفداران جریان ضد سرمایه‌داری است که میل دارند نظام مالی رایج را از بین ببرند؟

گور معتقد است که تغییرات اقلیمی بیشتر موضوعی "اخلاقی" است تا سیاسی. اما وی تاکید می‌کند که برای مقابله با این پدیده نیاز به عمل در تمام سطوح داریم. چنین عملی ممکن است به شکل‌های مختلف نمود پیدا کند؛ از اعتراض علیه خط لوله نفت در داکودتا در ایالات متحده تا اعتراضات زیست محیطی ضد انشعاب در لنکاشایر. امسال گاردین با همکاری دیدبان جهانی (Global Witness) آمار کشته شدگان در راه حفاظت از محیط زیست در سراسر جهان را مستند سازی می‌کند.

در همین راستا، موزه تاریخ طبیعی انگلیس، تالار مرکزی خود را برای نمایش یک لحظه کلیدی در فعالیت زیست محیطی انتخاب کرده است. وقتی برای اولین بار اعلام شد که یک اسکلت وال جایگزین دیپی دایناسور می‌شود که قبلا به آرامی در بین پستانداران زندگی می‌کرد، انتقادات زیادی مطرح شد؛ اما یک ماه بعد پس از بازگشایی باشکوه آن در حضور سر دیوید اتنبرو، این موزه با ۱۱۵ هزار بازدید کننده در هفته به یک رکورد دست یافت.

این امر تا حدودی به این خاطر است که نصب این اسکلت، ساختمان قهوه‌ای مایل به قرمز آلفرد واترهوس معمار مشهور انگلیسی، در دهه ۱۸۷۰ را به یاد می‌آورد. اکنون شوق دیدار اسکلت نهنگ، بازدیدکنندگان را به طبقه بالای موزه می‌کشاند و هینتز هال، از یک لابی بسیار شلوغ به یک فضای عمومی شگفت‌انگیز تبدیل شده است.

اما این نهنگ که به خاطر به گل نشستن در سال ۱۸۹۱ در سواحل ایرلند جان خود را از دست داد، چیزی بیش از یک یادگار از قرن نوزدهم است. آنچه که این موزه با دادن چنین جایگاه والایی به یک موجود بزرگ مرده انجام داده، دادن هشدار و دعوت به عمل است. نهنگ آبی که در دهه ۱۹۶۰ از آستانه انقراض نجات یافت، اکنون نماد امید به آینده طبیعت است. تهدیداتی مثل آلودگی دریایی و تغییرات اقلیمی همچنان باقیمانده این گونه آسیب‌پذیر و در معرض خطر را تهدید می‌کند.

همانند سوراخ لایه ازون بر فراز قطب جنوب، که پس از امضای معاهده محدودیت استفاده از کلروفلوئوروکربن‌ها (CFCs) در ۱۹۸۷ دیگر گسترش نیافت، محافظت از نهنگ‌ها یکی از بزرگ‌ترین جنبش‌های زیست محیطی است که موفقیت چشمگیری به همراه داشته است. اما نهنگ‌ها تا پیش از اینکه فعالان، دولت‌ها را متقاعد سازند که برای نجات آنها قانونگذاری کنند، در معرض خطر شدید بودند.

خوش‌بینی صرف، تغییرات اقلیمی را متوقف نمی‌کند یا مانع از انقراض بیشتر جانوران نمی‌شود. اما مدیر موزه تاریخ طبیعی، مایکل دیکسون و همکارانش مانند گور درک می‌کنند که حیاتی‌ترین عامل در جنبش زیست محیطی، امید است. با دانشی که امروزه از پیامدهای احتمالی تغییرات اقلیمی داریم، گزینه جایگزین آن، نابودی است.

ترجمه: محسن حدادی

منبع:ایانا

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۴۹
پیمان صاحبی



سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) ضمن استقبال از تصمیم شورای امنیت در به رسمیت شناختن پیوند بین مناقشات و قحطی، خواستار تقویت فرآیند احیا و مقاوم‌سازی بلندمدت کشورهای آسیب‌پذیر شد.


به گزارش ایانا از دفتر نمایندگی سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) در ایران، این سازمان از تصمیم شورای امنیت ملل در به رسمیت شناختن مناقشه به عنوان یکی از دلایل عمده قحطی و نیز دعوت به تقویت فرآیند احیا و مقاوم‌سازی بلندمدت کشورهای آسیب‌پذیر استقبال کرد. شورای امنیت سازمان ملل اخیرا و در بیانیه‌ای که توسط ریاست این نهاد صادر شد، وجود ارتباط بین مناقشه و قحطی را تأیید کرد.

خوزه گرازیانو داسیلوا، مدیر کل فائو، در همین ارتباط گفت: «فعالیت‌های ما نشان می‌دهند کشورهایی که بالاترین سطح ناامنی غذایی را دارند، از مناقشات نیز بیشترین آسیب‌ها را می بینند. فائو بر تعهدش برای همکاری با نظام سازمان ملل و کشورهای عضو به منظور مقابله با ناامنی غذایی ناشی از مناقشات تأکید کرده و از درخواست شورای امنیت برای دسترسی بیشتر در کشورهای تحت تأثیر مناقشات به منظور ارتباط با افراد نیازمند را حمایت می‌کند.»

به گزارش فائو، جهان با بزرگ ترین بحران غذایی در ۷۰ سال اخیر مواجه است و ۲۰ میلیون نفر در چهار کشور شمال‌شرقی نیجریه، سومالی، سودان جنوبی و یمن در خطر قحطی قرار گرفته‌اند. اگر هیچ اقدامی صورت نگیرد، قحطی ۱۰ میلیون نفر دیگر را نیز تهدید خواهد کرد. کشورهایی که پس از پایان مناقشه دچار ناامنی غذایی بالا شده‌اند، در یک بازه زمانی ۱۰ ساله ۴۰ درصد بیشتر در معرض بازگشت به دوران مناقشه قرار دارند.

فائو از مدت‌ها پیش سعی در بالابردن سطح آگاهی ها درباره پیوند بین مناقشات و گرسنگی داشته و سخنان اخیر مدیر کل آن در ماه ژوئیه و در جلسه شورای امنیت بخشی از همین تلاش‌ها بود. فائو در کنار اتحادیه اروپا، برنامه جهانی غذا و سایر شرکایش گزارش‌های مداومی درباره امنیت غذایی به شورای امنیت ارائه کرده و «گزارش جهانی بحران‌های غذایی» را به صورت سالیانه منتشر می‌کند.

پیوند بین مناقشه و قحطی را به وضوح می‌توان در یک منطقه مردابی در سوادان جنوبی مشاهده کرد. خانواده‌ها برای دور ماندن از خشونت در مرداب پناه گرفته‌اند اما ابزار بسیار کمی برای تأمین غذا داشته و سطح گرسنگی بسیار بالا است. این افراد با استفاده از محموله‌های حیاتی غذا و نیز آبزیانی که از طریق جعبه‌های صیادی اضطراری فائو صید می‌کنند، امرار معاش می‌نمایند.

اکثر مردم ساکن در مناطق تحت مناقشه، حتی با وجود میزان بالای خشونت، برای تأمین زندگی خود عمدتا به کشاورزی وابسته هستند. فائو به همین دلیل و اغلب در مناطقی که از نظر امنیتی بسیار چالش‌برانگیز هستند با شرکایش همکاری می‌کند تا از معیشت روستاییان پشتیبانی کند . برای مثال، تحقیقات سال ۲۰۱۶ فائو در سوریه نشان داد که در حدود ۷۵ درصد از خانوارهای روستایی برای تأمین مصارف خود کشاورزی می‌کنند، اگرچه میزان کشت نسبت به گذشته کاهش یافته است.

سرمایه‌گذاری بر تولید پایدار غذا می‌تواند مسیری به سمت صلح نیز باشد. فائو خط‌ مشی‌ای برای ایجاد صلح تدوین کرده تا کمکهایش به جلوگیری از مناقشات را افزایش دهد. این سازمان در کلمبیا و با همکاری سازمان توسعه روستایی کشور از سیاست‌هایی پشتیبانی می‌کند که هدفشان احیای مناطق روستایی تحت تأثیر مناقشات نظامی است تا فرآیند صلح را با بازسازی جوامع روستایی تقویت و قدرت رقابت کشاورزی این کشور افزایش یابد.

ادغام تلاش‌ها برای احیا و پشتیبانی با فرآیند ایجاد صلح و حل مناقشات اهمیتی حیاتی برای توسعه پایدار و امنیت غذایی دارد. به همین ترتیب، سرمایه‌گذاری بر امنیت غذایی می‌تواند تلاش‌ها برای جلوگیری از مناقشات و دستیابی به صلح پایدار را تقویت کند.

منبع:ایانا

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۴۸
پیمان صاحبی

جنگل می‌سوزد؛ اما دلسوز ندارد

جنگل‌های کشور طعمه حریق می‌شود. این داستان غم انگیزی است که هر سال تکرار می‌شود، اما از خسارت‌های سنگینی که به کشور تحمیل می‌کند، آن گونه که باید درس گرفته نمی‌شود.

به گزارش سلامت نیوز، جام جم نوشت: خبرهای آتش‌سوزی در جنگل‌های زاگرس، هر سال با گرم شدن هوا در بهار و تابستان در صفحات روزنامه‌ها یا در دنیای مجازی چند روزی منتشر می‌شود، اما خیلی زود در میان خبرهای دیگر گم می‌شود و اثری از آنها باقی نمی‌ماند. همان‌طور که آتش در جنگل‌های کشور زبانه می‌کشد با گذر زمان حساسیت نسبت به آن کاهش پیدا می‌کند و خیلی زمان نمی‌برد که خبر آتش‌سوزی به خبری عادی بدل می‌شود، چراکه داستان مقابله با آتش‌سوزی جنگل‌های کشور هیچ وقت جدی گرفته نمی‌شود تا راهکارهایی که برای آن وجود دارد، به شکل درست اجرایی شود.

بی‌خبر از داغ جنگل

یکی از علل این که آتش‌سوزی جنگل‌های کشور خسارت زیادی به جا می‌گذارد، این است که مسئولان خیلی دیر از وقوع این حوادث اطلاع پیدا می‌کنند. خبر بیشتر آتش‌سوزی‌ها از طریق بومیان مناطق جنگلی به سازمان‌های مسئولی نظیر سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیز‌داری کشور اعلام می‌شود.

کمبود جنگلبان، دلیل دیگری است که باید به آن اشاره کرد،زیرا مناطق تحت پوشش جنگل بانان ایرانی آنقدر گسترده است که آنها نمی‌توانند نسبت به جرایمی که در محدوده‌شان اتفاق می‌افتد، مانند قاچاق چوب بموقع باخبر شوند.

این روزها در کشورهای توسعه یافته به منابع طبیعی توجه زیادی می‌شود و آنها سعی می‌کنند، با تامین نیروی انسانی کافی و بهره گرفتن از فناوری و آگاه سازی جوامع محلی برای حفظ این سرمایه‌ها تلاش کنند.

جنگلبان کاربلد

مساله دیگری که به گسترش آتش‌سوزی جنگل‌های کشور دامن می‌زند، چیزی نیست جز بی‌اطلاعی برخی جنگلبانان در خصوص نحوه مقابله با بحران.

برخی کارشناسان ادعا می‌کنند، حدود 50 درصد از نیروهای سازمان جنگل‌ها از تخصص‌های لازم برخوردار نیستند و باید آنها را در گروه کارمندان جای داد، نه افرادی که قادرند در مواقع بحران وارد عمل شوند و از جنگل‌های کشور مراقبت کنند.

سازمان جنگل‌ها باید برای بالابردن سطح آگاهی و مهارت نیروهای خود تلاش بیشتری کند و شرایطی فراهم آورد تا افراد علاقه‌مند به حفظ منابع طبیعی در این نهاد به کار گرفته شوند، زیرا تازمانی که شخص به حفظ منابع طبیعی کشور تمایل و علاقه‌ای نداشته باشد، نمی‌توان امیدوار بود که او قدمی هرچند کوچک برای حفظ سرمایه‌های کشور بردارد.

به این ترتیب دولت باید این اجازه را به سازمان جنگل‌ها بدهد که از بین نیروهای توانمند و علاقه‌مند تعدادی جنگلبان استخدام کند، افرادی که باید به جای پشت میز نشینی به قول معروف پاشنه کفش‌هایشان را ور بکشند و در مناطق جنگلی کشور خدمت کنند.

مساله کمبود اعتبار

تجهیزات جنگلبانان نیز آن طور نیست که بتوانند با استفاده از آن سایر ضعف‌هایشان را پوشش بدهند. آنها خودروهای مناسبی ندارند و در مواقع بروز بحران مانند آتش‌سوزی نیز به وسایل ابتدایی برای مقابله با آتش‌سوزی جنگل مانند آتش کوب دسترسی ندارند.

چنین شرایطی سبب شده، این روزها هنگام بروز آتش‌سوزی در جنگل‌های کشور بار اصلی اطفای حریق بر عهده بومیان مناطق جنگلی باشد. یعنی آنها با دستان خالی دربرابر آتش می‌ایستند و با استفاده از بیل یا شاخ و برگ درختان راه آتش را سد می‌کنند. با توجه به کمبود اعتباری که سازمان جنگل‌ها با آن رو‌به‌روست، باید یاد آور شد، دولت نیز باید در مقام عمل ثابت کند که به محیط‌زیست توجه دارد، زیرا با شعارهای زیست محیطی نمی‌توان منابع طبیعی کشور را حفظ کرد.

فرهنگ حفظ محیط‌زیست

مساله دیگری که برای حفظ جنگل‌های کشور ضروری به نظر می‌رسد، تلاش برای افزایش توجه شهروندان به محیط‌زیست است.

علاوه براین، باید با سهیم کردن جوامع محلی در طرح‌های حفاظت از منابع طبیعی، شرایطی ایجاد کرد که آنها برای حراست از محیط‌زیست کشور پیشقدم شوند، زیرا با توجه به کمبود اعتبار و نیرو در سازمان‌های حفاظت محیط‌زیست و جنگل‌ها تنها با کمک جوامع محلی می‌توان در حفظ محیط‌زیست کشور موفق عمل کرد.

وزارت آموزش و پرورش و وزارت علوم در این زمینه نقش بسزایی دارند، زیرا اگر دانش آموزان و دانشجویان نسبت به اهمیت حفظ محیط‌زیست کشور آگاه نشوند، نمی‌توان انتظار داشت اتفاق مثبتی دراین زمینه رخ بدهد.

این درحالی است که بسیاری از کارشناسان تاکید می‌کنند، باید اهمیت حفظ محیط‌زیست را به کودکان آموزش داد تا بتوان نسلی پرورش داد که دغدغه‌اش حفظ محیط‌زیست باشد. آنها معتقدند اگر نسل‌های آینده بخوبی در این زمینه آموزش نبینند، نمی‌توانند امانتدار خوبی برای محیط‌زیست کشور باشند. به همین خاطر باید زمینه را برای گسترش مدارس طبیعت در کشور فراهم کرد.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۴۴
پیمان صاحبی

شبیخون آفت به جنگل

خوره شده‌اند و به جان جنگل افتاده‌اند. از اکوسیستم زاگرس چیزی باقی نگذاشته‌اند بجز درختان بلوط که خبر مرگ آنها نیز هر روز به گوش می‌رسد؛ یک روز به خاطر آتش‌سوزی و روز دیگر هم داستان قاچاق چوب و زغال پیش می‌آید یا طغیان آفات و بیماری مانند آفت زغالی بلوط.

به گزارش سلامت نیوز، جام جم نوشت: در شمال کشور نیز شرایط چنگی به دل نمی‌زند. جنگل‌های هیرکانی این روزها شاهد قتل عام درختان اند؛ درختانی که در سودای قاچاق چوب به زمین می‌افتند یا مانند شمشادها در چنگال آفت شب پره اسیر شده‌اند.

شرایط جنگل‌های زاگرس اسفناک است. سال هاست حیات وحش از این جنگل‌ها رخت بر بسته و نشانه‌های زوال این اکوسیستم هر روز عریان‌تر از گذشته خود نمایی می‌کند. اگر آتش‌سوزی و قاچاق زغال امان بدهد، بیماری و طغیان آفات، نفس این جنگل را بند می‌آورد.

زمانی برای مستی آفات

اجرای طرح‌های توسعه در مناطق جنگلی، یکی از دلایل اصلی طغیان آفات است،زیرا وقتی در دل جنگل سد، جاده و معدن ساخته می‌شود، درختان زیادی جان می‌دهند و در نتیجه بروز مسائلی مانند کم شدن تعداد درختان یک منطقه نظم اکوسیستم به هم می‌ریزد.

برای نمونه دما افزایش پیدا می‌کند و چنین مسائلی زمینه را برای شورش برخی آفات فراهم می‌کند . به همین خاطر خیلی زمان نمی‌برد که دارایی یک ملت طعمه آفات می‌شود.

ماجرا زمانی ناگوار‌تر می‌شود که مدیریت اشتباه جنگل را به این مسائل اضافه کنیم، زیرا بیشتر مواقع، مدیران زمانی در جریان طغیان آفات قرار می‌گیرند که دیگر به قول معروف کار از کار گذشته و نمی‌توان برای نجات درختان آلوده کاری انجام داد.

تبر توسعه ناپایدار

سرنخ شرایط ناگوار جنگل‌های کشور را که دنبال کنید، بیشتر کارشناسان از مساله‌ای به نام توسعه ناپایدار سخن به میان می‌آورند.

آن‌طور که از حرف‌های آنها می‌توان نتیجه گرفت،تنها قاچاقچیان چوب نیستند که تبر به ریشه درختان می‌زنند،زیرا برخی مدیران و مسئولان با اجرای طرح‌های نامناسب، قتل عام جنگل را رقم می‌زنند. آنها وقتی بدون مطالعه دقیق و گزارش ارزیابی زیست محیطی مجوز ساخت جاده، سد و معدن صادر می‌کنند به شکل مستقیم و غیر‌مستقیم در مرگ جنگل سهیم می‌شوند. بسیاری از طرح‌های عمرانی به حدی دارایی‌های جنگل را به تاراج می‌برد که به گفته رئیس سازمان جنگل‌ها، آتش‌سوزی جنگل به پایشان نمی‌رسد. این درحالی است که باید در کنار درختانی که به شکل مستقیم برای اجرای طرح‌های توسعه قطع شده به درختانی که پس از اجرای این طرح‌ها نابود می‌شوند نیز اشاره کرد.

تلاش برای نجات

سازمان جنگل‌های کشور تاکید می‌کند، تمام تلاش خود را برای حفظ منابع طبیعی کشور به کار می‌گیرد. برای نمونه،بهمن افراسیابی، مدیر کل دفتر حفاظت و حمایت سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیز داری کشور درباره گسترش آفات و بیماری در جنگل‌های شمال کشور یاد‌آور می‌شود: سازمان جنگل‌ها برای مقابله با چنین مشکلاتی تلاش زیادی می‌کند. برای نمونه، عملکرد سازمان جنگل‌ها در مقابله با آفات مورد تایید کارشناسان بین‌المللی است.

آن‌طور که او درباره وسعت مناطق آلوده جنگل‌های شمال به آفات می‌گوید، 25هزار هکتار از شمشادهای شمال به بیماری بلایت و آفت شب‌پره دچار شده‌اند. به گفته افراسیابی حدود 52 هزار هکتار شمشاد در جنگل‌های شمال به شکل پراکنده و جود دارد و سازمان جنگل‌ها برای حفظ آنها برنامه‌های زیادی را اجرا می‌کند و در دستور اجرا دارد. برخی کارشناسان ادعا می‌کنند، سازمان جنگل‌ها برای عملکرد بهتر باید از روش‌های کارآمد و طرح‌هایی استفاده کند که با شرایط جنگل‌های کشور سازگار است، چراکه برای حفظ جنگل‌های هیرکانی کشور نمی‌توان از راهکارهایی بهره گرفت که اروپاییان برای حفظ جنگل‌هایشان استفاده می‌کنند. علاوه براین باید تاکید کرد،دیگر نهادها و وزارتخانه‌ها نیز باید برای حفظ منابع طبیعی کشور وارد میدان شوند.

دست‌های آلوده

شرایط جنگل‌های کشور مناسب نیست، اما نمی‌توان تنها انگشت اتهام را به سمت سازمان جنگل ها،مراتع و آبخیزداری نشانه رفت، زیرا این سازمان با محدودیت‌های زیادی رو به‌روست؛ از نبود اعتبار گرفته تا در اختیار نداشتن نیروی انسانی کافی.

علاوه براین باید از کم‌کاری و بی‌‌توجهی سایر دستگاه‌ها به محیط‌زیست نیز یاد کرد، زیرا بسیاری از نهاد‌ها هیچ تلاشی برای حفظ محیط‌زیست کشور انجام نمی‌دهند و تصور می‌کنند حفظ منابع طبیعی کشور تنها وظیفه سازمان حفاظت محیط‌زیست یا جنگل‌هاست. این درحالی است که کم کاری بسیاری از سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها زمینه را برای شرایط نامناسب منابع طبیعی کشور مهیا کرده است. برای نمونه، اگر پای درد دل افرادی که درختان بلوط زاگرس را قطع می‌کنند تا آنها را به زغال بدل کنند و دربازار بفروشند، بنشینید، خواهید شنید که دلیل اصلی این قانون شکنی، چیزی نیست بجز نبود شغل. علاوه براین، بسیاری از روستاهایی که درمناطق جنگلی قرار دارند، هنوز به سوخت مناسب دسترسی ندارند و باید تاکید کرد، ایجاد شغل یا تامین سوخت مناسب وظیفه سازمان جنگل‌ها نیست. وزارت نفت نیز برای حفظ منابع طبیعی کشور باید به وظیفه خود عمل کند و آموزش و پرورش نیز باید برای گسترش فرهنگ حفظ منابع طبیعی کشور سنگ تمام بگذارد.

آفت خارجی، آفت داخلی

در شمال کشور، گزارش‌های متفاوتی از طغیان آفات خارجی و داخلی منتشر شده است. به گفته کارشناسان، آفات خارجی بیشترین آسیب را به جنگل‌های شمال کشور تحمیل کرده است، چون دشمن طبیعی ندارند. افزون براین باید از برنامه‌های مدیریت ضعیف و شرایط آب و هوایی نیز به عنوان عوامل دیگری که زمینه را برای طغیان آفات و بیماری‌ها فراهم کرده‌اند، یاد کرد.

با این حال، کیادلیری علت اصلی ناکامی در برابر طغیان آفات و بیماری‌ها را بهره‌برداری بیش از حد از توان اکوسیستم و اجرای دیگر طرح‌های توسعه‌ای ناپایدار می‌داند.

به گفته او در چنین شرایطی اکوسیستم قادر به ترمیم خود نخواهد بود و اگر برای آن راهکار جامعی اجرایی نشود، باید در انتظار آسیب‌های بیشتر بود.

زاگرس خاطره می‌شود

حال و روز درختان بلوط زاگرس اصلا خوب نیست. این را زاگرس‌نشینان، بهتر از هر مدیر یا مسئولی می‌دانند. آنها وقتی با دستان خالی زخم‌های درختان بلوط را مرهم می‌گذارند، اشک در چشم‌هایشان می‌نشیند و بغض راه گلویشان را می‌بندد، چون می‌دانند اگر فکری به حال زاگرس نشود دیر یا زود درختان بلوط باقیمانده طعمه آتش یا بیماری می‌شوند و این آخرین یادگارهای زاگرس نیز به خاطره بدل خواهد شد.

آخرین عنصر به جا مانده در زاگرس چیزی نیست جز درختانی که در حال نابودشدن هستند. اینها را هادی کیادلیری، رئیس انجمن علمی جنگل بانی کشور به جام‌جم می‌گوید و ادامه می‌دهد: تمام مناطق زاگرس آلوده بوده و آفات در برخی مناطق سبب مرگ درختان بلوط شده است.

در بخشی از مناطق که شرایط مناسب است، آلودگی وجود دارد، اما هنوز آفات طغیان نکرده است. آن‌طور که او توضیح می‌دهد، توسعه ناپایدار تیشه به ریشه جنگل‌های کشور می‌زند، چراکه تعادل اکوسیستم را به هم می‌زند و زمینه را برای انتشار آفات و بیماری مهیا می‌کند. کیادلیری می‌گوید: ساخت جاده، سد، معدن و ویلا در مناطق جنگلی، سبب افزایش نور و گرما شده و به این شکل، شرایط لازم برای طغیان آفات و مرگ جنگل‌های کشور فراهم شده است.

تکرار سرنوشت زاگرس در شمال

در شمال کشور نیز شرایط مناسب نیست و باید نگران جنگل‌های هیرکانی نیز بود.هرچند خبرهایی از اجرای طرح تنفس جنگل به گوش می‌رسد، اما با این حال آفات و بیماری در کنار بهره‌برداری بیش از حد در شمال کشور شرایط ناگواری را رقم زده است.

رئیس انجمن علمی جنگل بانی کشور هشدار می‌دهد، چنانچه تغییر مناسبی در نحوه مدیریت جنگل‌های شمال روی ندهد، سرنوشت زاگرس در انتظار جنگل‌های هیرکانی است. او به بهره‌برداری بیش از حد از توان جنگل‌های شمال کشور اشاره می‌کند و می‌افزاید: توسعه ناپایدار در شمال کشور، شرایط ناگواری ایجاد کرده است؛ چراکه ساخت جاده، سد و ویلا درشمال کشور بیداد می‌کند و همین مساله در کنار قاچاق چوب نفس جنگل‌های هیرکانی را به شماره انداخته است. براساس آماری که کیادلیری ارائه می‌کند، حدود 300هزار هکتار از جنگل‌های شمال کشورنیز آلوده به آفات داخلی و خارجی است. به گفته او، آفت شب‌پره در شمال کشور سبب نابودی حدود 40هزار هکتار از شمشادهای شمال شده است.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۴۴
پیمان صاحبی

نگاهی به مهریه‌های زیست محیطی که تعدادش روبه افزایش است

عروس زیر لباس سفید، داماد با کت وشلوار مشکی، زده‌اند به دل بیابان، تکه‌ای خاکی ازشهرایلام. داماد بیل دست گرفته و زمین را می‌کند، آبپاشِ روبان زده هم آماده است تا نهال‌ها که کاشته شدند، گلویشان را تر کند.

به گزارش سلامت نیوز، صبح نو نوشت: داماد بیل می زند وعروس نگاه می‌کند، نگاه می‌کند چون مهریه‌اش عندالمطالبه است و داماد دارد مهریه را می‌پردازد. عروس چشم می‌دوزد به نهال، یک نهال کوچک کاج که باید هزار و سیصد و71 دانه دیگرش هم کاشته شود تا با داماد تسویه کند، که مهریه‌اش کامل پرداخت شود. این زوج جوان ایلامی عکسشان را درفضای مجازی با مردم به اشتراک گذاشته‌اند تا تازه‌ترین زوج ایرانی باشند که مهریه‌ای جالب و البته زیست محیطی در قباله‌شان درج کرده‌اند.
این‌ها جنسشان از دیگرانی که سکه می‌خواهند، سندخانه و مغازه و ماشین را می‌پسندند و می‌خواهند رقم مهریه (حتی با دلار به جای ریال) پشتوانه زندگی‌شان باشد و احیاناً با آن کاسبی کنند، فرق دارند. جنس این نوعروس ایلامی با آنهایی که به تاریخ تولدمیلادی شان توپ ورزشی برای مهریه خواسته‌اند، یا شکلات، یا شاخه گل و حتی قدیم‌تر چشمان داماد ودست و پایش را طلب کرده‌اند، جداست. این‌ها زوج‌های دوستدارمحیط زیست اند، حتی اگر برخی بگویند اینها ژست می‌گیرند تا معروف شوند.
از این قبیل زوج‌ها تا به حال در کشورمان کم نبوده‌اند، زوج‌هایی که ازدواجشان را فرصت خوبی دانسته‌اند برای کمک به طبیعت، کسانی که اگردفتر تاریخ را ورق بزنیم به نام و خاطره‌شان خواهیم رسید.

کاشت 1305 درخت


اردیبهشت پارسال سبزترین مهریه ایران تا آن زمان ثبت شد و یک زوج فعال زیست محیطی پس از کاشت هزار و سیصد و پنج درخت که مهریه عروس بود، زندگی‌شان را آغاز کردند. سعید وشیوا در همین جمع‌های محیط زیستی با هم آشنا شده بودند و بعد ازتأسیس نخستین مدرسه طبیعت درغرب کشور، تصمیم به ازدواج گرفتند آن هم با شیوه‌ای متفاوت تا الگویی برای دیگران باشند. عدد مهریه شیوا هم فلسفه جالبی دارد که فقط یک فعال محیط زیستی از آن باخبر است؛ هزار و سیصد و پنج می‌شود سال تولد اسکندر فیروز، بنیانگذار سازمان حفاظت محیط زیست.

درخت بلوط بکار


عظیمه و امیرحسین از اهالی شهرستان دورود وقتی تصمیم به ازدواج گرفتند به تعیین مهریه‌ای سبز اندیشیدند. عکس دونفره آنها که سلفی است و هر دو را خوشحال نشان می‌دهد آنها را در حالی قاب گرفته که عظیمه، دانه بلوطی را بین دو انگشتش گرفته و تبسم می‌کند. این کار بی علت نبود، چون مهریه او به بلوط ربط داشت. مهریه او کاشت چهارهزارنهال بلوط بود البته به انضمام ساخت 14 آبشخور در منطقه حفاظت‌شده اشترانکوه شهرستان دورود. بعدها در مصاحبه‌ای که امیرحسین انجام داد، گفت که مهریه همسرش فقط همین‌ها نیست که او تعهد داده تا در یکی از روستاهای محروم مسجد بسازد و همراه هم صد و 10 امامزاده در مناطق دورافتاده را زیارت کنند.

داستان شاهنامه و سرو


نمی‌دانیم مصطفی و ویدا الان که این جملات درباره‌شان نوشته می‌شود در چه حالی‌اند و از تصمیمی که پیش از عقد ازدواج گرفته‌اند، راضی‌اند یا نه. مصطفی روزی که ازدواجشان را در دفترخانه ثبت کردند در توییتر پستی گذاشت و نوشت:« بنده مصطفی راستاد (سیاوش) 16 آذر با همسرم ویدا عقد کردیم. مهریه ما یک جلد شاهنامه فردوسی، کاشت پانصد نهال و جمع آوری یک تن زباله از طبیعت.»
او ادامه داد:« ما با این کار می‌خواستیم الگو باشیم برای طبیعت گردان و طبیعت دوستان تا بلکه خدمتی به طبیعت بکنیم .»

هدیه به زاگرس


ماجرا برمی گردد به اردیبهشت امسال، به عهدی که میان زهرا و بابک بسته شد. عروس و داماد هر 2 زاگرس نشین بودند و هر 2 شاهد مرگ طبیعت در کوه‌های ستبر زاگرس. زهرا تصمیمش را گرفت و دو‌دل نشد، او عزم کرد تا مهریه‌اش را به پای زاگرس و پوشش گیاهی از دست رفته‌اش بریزد و این نیت را در گفت و گو با رسانه‌ها در چند جمله بیان کرد: «فرزند اندیمشک هستم و از آنجا که پدر و مادرم کشاورز بودند با طبیعت خو گرفتم. بزرگ‌تر هم که شدم با برادرانم به کوه می‌رفتم و بیشترین چیزی که در ارتفاعات زاگرس مرا مسحور می‌کرد، درختان کهنسال بلوط بودند که آرزو می‌کردم همیشه استوار بمانند. گرچه مایه تأسف است که می‌بینیم برخی از زاگرس‌نشینان در نگهداری از این گونه گیاهی ارزشمند کوتاهی می‌کنند و نمی‌دانند چند صد‌سال لازم است تا درخت بلوط به ارتفاعی قابل توجه برسد.» زهرا درس خوانده رشته منابع طبیعی است؛ همین است که اطلاعاتش درباره بلوط و عمر در حال زوالشان زیاد بود. او منتظر نماند تا داماد دست به کار ادای دین اش شود و نهال‌های بلوط را در دل خاک بکارد، بلکه با عشق همراه همسرش راهی مناطق بی پوشش و کم پوشش زاگرس شد تا علاقه‌اش را به رشته کوه‌های چشم نواز غرب وطن، ثابت کند.

بفرمایید میوه


شهرزاد و مجتبی عروس و دامادی قدیمی‌ترند و داستانشان به سال 89 برمی گردد. این 2 فعال محیط زیست در اصفهان هستند که اطرافیانشان وقتی آنها تصمیم به ازدواج گرفتند از مهریه‌شان متعجب نشدند. شهرزاد، مجتبی را مکلف کرد تا صد درخت مثمر برایش بکارد و به این ترتیب مهریه‌اش را بپردازد. این 2 آرزو داشتند که مزرعه‌ای ارگانیک داشته باشند و استارت این کار را با مهریه زیست محیطی‌شان زدند. نکته جالب درباره این زوج این بود که قرار نبود داماد صد نهال را یک جا بکارد بلکه او قول داده بود به مناسبت‌های مختلف مثل تولد و سالگرد ازدواج درختی بنشاند به رسم عشق آن هم درختی که میوه می‌دهد و حتماً نفعش به همه مخلوقات خداوند می‌رسد.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ مرداد ۹۶ ، ۰۷:۴۳
پیمان صاحبی


اگر فکر می‌کنید هواپیماهای بدون سرنشین فقط برای عکاسی هستند اشتباه می‌کنید. A. U.K. یک استارتاپ است که تلاش خود را برای مبارزه با جنگل زدایی بااستفاده از درون‌ها آغاز کرده است. لورن فلچر که ۲۰ سال مهندس ناسا بوده است اکنون وعده داده است که با استفاده از تکنولوژی صنعتی یک میلیارد درخت بکارد. پس از فاز توسعه و برنامه ریزی طولانی، تلاش‌های اولیه آن‌ها در ماه سپتامبر آغاز خواهد شد. فعالیت‌های کاشت این سازمان از میانمار آغاز شده، جایی که ۷۵۰ هکتار زمین را با دست درخت مانگرو کاشته اند.


آن‌ها با استفاده از درون که می‌تواند روزانه ۱۰۰ هزار درخت بکارد خواهند توانست یک میلیون درخت در ۲۵۰ هکتار در مدت زمان بسیار کم بکارند. ابتدا درون روی محدوده مورد نظر پرواز می‌کند تا نقشه‌های سه بعدی برای احیای جنگل ایجاد کند. این نقشه‌ها آنالیز می‌شوند تا الگوی کاشت مناسب برای زمین ایجاد شود. این مرحله است که این تکنولوژی را از روش‌های کاشت هوایی معمولی متمایز می‌کند. در این روش می‌توانیم چیزی که می‌خواهیم بکاریم و محل کاشت را تعدیل و اصلاح کنیم بنابراین گیاه شانس بیشتری برای رشد دارد. درحالی که اگر از روش پخش دانه هوایی استفاده کنیم دانه‌ها را هرجایی پخش می‌کنیم و آن‌ها ممکن است روی صخره، باتلاق یا هرجای دیگری بیفتند و احتمال رشدشان بسیار کم می‌شود. اما در این روش می‌توانیم کنترل بیشتری داشته باشیم.

بار دومی که درون بر فراز محدوده پرواز می‌کند، بذر‌ها را با سرعتی که در زمین فرو روند به زمین پرتاب می‌کند. هر درون ترکیبی از بذرهای مختلف را حمل می‌کند و از الگوی پرواز پیروی می‌کند تا دانه‌ها را در جای درست و با دقت باورنکردنی شلیک کند؛ و با خلبانی که می‌تواند ۶ درون را همزمان هدایت کند می‌توان روزانه ۱۰۰ هزار گیاه کاشت. کاشت درختان به تنهایی کار سختی نیست. بخش مهمی از پروژه احیای اکوسیستم درواقع کاشت درخت نیست، بلکه نظارت و مدیریت پعد از آن است. آزمایش‌های اولیه نشان داده که گونه‌های کاشته شده با این روش نسبت به کاشت با هلیکوپتر بهتر باقی می‌مانند و احتمال زنده ماندنشان با کاشت دستی برابر است. این شرکت پس از میانمار این تکنولوژی را به آفریقای جنوبی و جنگل آمازون خواهد برد.
 
 کاشت ۱۰۰ هزار درخت در روز با هواپیمای بدون سرنشین
 
کاشت ۱۰۰ هزار درخت در روز با هواپیمای بدون سرنشین
 
منبع:برترین ها
۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۹ مرداد ۹۶ ، ۱۱:۱۸
پیمان صاحبی

بحران آب، خودکفایی غذایی در ایران را غیرممکن می‌کند؟

 طرح‌های مختلف برای خودکفایی در کشاورزی و 92 درصد منبع آبی که در این حوزه مصرف می‌شود از مسائلی است که سال‌هاست در ایران توسط کارشناسان بحث می‌شود؛ برخی بر‌این‌باورند که با این روند در آینده، میزان منابع آب ایران کافی نیست و برخی دیگر هم معتقدند توسعه کشاورزی برای حفظ امنیت غذایی در ایران لازم است.

به گزارش سلامت نیوز، وقایع اتفافیه نوشت: برای پاسخ‌دادن به این ابهامات، هفته پیش تحقیقی از چهار محقق ایرانی (محسن مسگران، کاوه مدنی، حسین هاشمی و پویا آزادی) در مجله نیچر منتشر شد. این تحقیق بر‌اساس مکان، نوع خاک و متغیرهای اقلیمی به 6 قسمت مختلف تقسیم شد و از کیفیت کشاورزی در این مناطق، طبق متغیرهای مختلف گفته شد. با توجه به این تحقیق شاید بتوان نتیجه گرفت برای خودکفاشدن در تولیدات کشاورزی، باید نگاه زیست‌محیطی‌تری به آب و خاک وجود داشته باشد اما در ابتدای این تحقیق در رابطه با شرایط امنیت غذایی آمده است؛ «آمار جدید نشان می‌دهد، با توجه به روند افزایش جمعیت برای تأمین موادغذایی، جمعیت 9,1 میلیاردی در سال 2050 باید میزان تولید محصولات کشاورزی 70 درصد افزایش پیدا کند، امنیت غذایی در کشورهای در حال توسعه به علت افزایش جمعیت نگران‌کننده‌تر هم هست. درواقع اینکه برای رسیدن به چنین هدفی آیا منابع آبی و زمینی کافی وجود دارد، موضوع ارزیابی‌های جهانی زیادی بوده است.»

پاسخ ارزیابی‌های مختلف به این سؤال امیدوار‌کننده است و منابع کافی برای تأمین غذای کره زمین در سال 2050 وجود دارد اما شرایط برای کشورهای خاورمیانه و آفریقای‌شمالی فرق دارد. ایران به‌عنوان یک کشور بزرگ در این منطقه سال‌هاست اهداف بلندپروازانه‌ای برای دستیابی به خودکفایی در مواد غذایی دارد، در این تحقیق دراین‌باره نوشته شده است: «برنامه ایران برای خودکفایی در گندم از سال 1990 میلادی شروع شد اما میزان تولید گندم در ایران به میزان کمی افزایش یافته و این یعنی هرگز واردات دانه به ایران کاهش پیدا نکرده است.»

وضعیت سازگاری زمین‌ ایران بدون توجه به محدودیت‌های اقلیمی


در تحقیق منتشرشده در مجله نیچر، وضعیت زمین‌های ایران برای کشاورزی با بررسی پارامترهای مختلف ارزیابی شده است. براساس این تحقیق، اگر بخواهیم کیفیت زمین ایران را بر‌اساس مکان‌نگاری و خاک بررسی کنیم، متوجه می‌شویم 74 درصد زمین ایران یعنی حدود 120 میلیون هکتار، برای کشاورزی نامناسب است. دراین‌رابطه در این تحقیق آمده است: «این آمار نشان می‌دهد بدون درنظرگرفتن متغیرهای اقلیمی و منابع آب برای اکثریت زمین ایران در مرکز، شرق و جنوب‌شرقی ایران، پتانسیل کمی برای کشاورزی دارد.» اما اوضاع با درنظرگرفتن شرایط خاص اقلیمی ایران، بدتر می‌شود؛ فقط ۱۱ درصد زمین‌های ایران شرایط مناسبی برای کشاورزی دارند.


وضعیت سازگاری زمین ایران برای کشاورزی دیم


اگر بخواهیم شرایط اقلیمی ایران را برای انجام کشاورزی در نظر بگیریم، وضعیت بدتر هم می‌شود. بر‌اساس تحقیق انجام‌شده، 98 درصد ایران در وضعیت فراخشک، خشک و نیمه‌خشک قرار دارد. آگوست و ژانویه به ترتیب خشک‌ترین و مرطوب‌ترین ماه‌ها در ایران است. همچنین نیمی از کشور در چند ماه سال در شرایط فراخشک قرار دارد. این شرایط در فصل تابستان باعث می‌شود منابع آب ایران تبخیر شود و از‌سوی‌دیگر، میزان آب موردنیاز گیاه هم برخی مواقع افزایش پیدا کند که این باعث می‌شود در فصل تابستان یا برداشت محصولات کشاورزی کاهش پیدا کند یا به‌طور کلی برداشت محصولات کشاورزی از بین برود. دراین‌رابطه در قسمتی از این تحقیق نوشته شده است؛ «تقریبا همه‌ مناطق مرکزی ایران (یزد، سمنان، استان مرکزی و اصفهان)، اکثر مناطق شرقی (خراسان‌جنوبی و جنوب خراسان‌رضوی)، جنوب‌شرقی (سیستان‌و‌بلوچستان و کرمان) ایران برای کشاورزی دیم نامناسب هستند و تقریبا در کل شرق ایران فقط شمال خراسان‌رضوی وضعیت خوبی برای کشاورزی دیم دارد. درواقع، حدود ۱۱درصد از سطح ایران شرایط مساعد برای کشت دیم دارد.

وضعیت مزارع ایران برای کشاورزی چگونه است؟


اما برای مشخص‌شدن شرایط مزارع ایران در این تحقیق 1,2 میلیون هکتار از 24 میلیون هکتار مزارع ایران بررسی شد و بر‌اساس آن، شرایط نیمی از زمین‌های ایران برای کشاورزی نامناسب است. بر‌این‌اساس، نه‌تنها کمبود آب یکی از مسائل زیست‌محیطی ایران است و مانع توسعه کشاورزی می‌شود بلکه نبود زمین‌های مناسب از دیگر عواملی است که مانع توسعه کشاورزی در ایران می‌شود. در تحقیق منتشرشده در مجله نیچر نوشته شده است: «پس در آینده فشارهای زیست‌محیطی، امکان گسترش زمین را در ایران محدود می‌کند.»

البته در این تحقیق از راه‌حل این مسئله هم نوشته شده است: «توزیع زمین‌های کشاورزی از زمین‌های بی‌کیفیت به زمین‌های مناسب‌تر می‌تواند شرایط تولید محصولات و توسعه کشاورزی را بهبود بخشد؛ البته این کار به نقشه دقیقی از زمین‌های کشاورزی در ایران نیاز دارد که چنین چیزی در ایران وجود ندارد. فعالیت‌های کشاورزی بدون سود در مناطق نامناسب باید قطع شود زیرا این اقدام نسبت به هزینه‌ای که دارد، سود کمی دارد.»

در پایان این تحقیق، در قسمت نتیجه‌گیری آمده است: «افزایش ظرفیت تولید غذا در ایران باید از طریق اجرای برخی روش‌های مدرن کشاورزی صورت بگیرد به‌ویژه در مناطقی که زمین نامناسبی دارند. برای رسیدن به خودکفایی غذایی ایران باید بین امنیت غذایی و کمبود آب خود تعادل ببخشید. این نتیجه‌گیری برای بسیاری از آن کشورها در این منطقه که آب آنها برای کشاورزی بلندمدت کم است هم وجود دارد.»

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۹ مرداد ۹۶ ، ۰۸:۵۴
پیمان صاحبی