دستیابی به هدف تثبیت افزایش دما بر اساس توافقنامه پاریس بعید است

مطالعه تازه‌ای نشان می‌دهد که دستیابی به اهداف توافقنامه اقلیمی پاریس برای جهان امری ناممکن است و تقریبا مسلم است که همه کشورها در انجام تعهدات خود ناموفق خواهند بود.

به گزارش ایانا از ساینس دیلی، بر اساس تحقیقی تازه، دستیابی به اهداف توافق اقلیمی پاریس با تردید روبروست. در توافقنامه اقلیمی سال ۲۰۱۶ پاریس، ۱۹۵ کشور بر سر هدف کاهش تغییرات اقلیمی با هم به توافق رسیدند و هدف آرمانگرایانه محدود ساختن افزایش دمای جهان به کمتر از دو درجه سلسیوس را تعیین کردند. از آن هنگام، بسیاری از خود پرسیده‌اند آیا این امر به لحاظ علمی، شدنی است؟ متاسفانه احتمالات چندان خوب به نظر نمی‌رسد.

تحقیق تازه‌ای که دیک استارتز استاد دپارتمان اقتصاد دانشگاه کالیفرنیا در سانتا باربارا همراه با همکاران خود از دانشگاه واشنگتن و اوپستارت انجام داده نشان می‌دهد که برای جهان غیرممکن است که به اهداف پذیرفته شده در توافقنامه اقلیمی پاریس دست یابد و تقریبا مشخص است که همه ملت‌ها فراتر از حدود تعیین شده خواهند رفت.

استارتز در نگارش مقاله‌ای همکاری کرد که در مجله Nature Climate Change چاپ شده و در آن از ترکیب آمار، داده‌های علمی و اقتصادی استفاده شده تا با ارائه نمایی از سناریوهای آب و هوایی محتمل تا سال ۲۱۰۰، تصویر روشنی به دست دهند؛ این تصویر غم انگیز است.

در این مقاله ۹۵ درصد احتمال داده شده که دمای کره زمین بیش از دو درجه سلسیوس افزایش یابد و کمتر از یک درصد احتمال برای اینکه دما از ۱,۵ درجه سلسیوس بالاتر نرود قائل شده است.

این تیم، اطلاعات آماری را از سال ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۰ بررسی کردند و دریافتند که دما در ۸۰ سال آینده احتمالا بین ۲ تا ۴,۹ درجه سلسیوس و به طور میانگین ۳.۲ درجه سلسیوس افزایش خواهد یافت. به احتمال فراوان (۹۰ درصد) افزایش دما، جایی در میانه این دامنه فروکش خواهد کرد.

هر چند نتایج آنها با نظرات بسیاری از کارشناسان آب و هوایی مطابقت دارد اما روش‌هایی که به کار بردند با روش‌های رایج متفاوت است. استارتز و همکارانش در کار خود از یک مدل مبتنی بر داده‌های آماری استفاده کردند که به جای نظرات شخصی، از شواهد و اسناد بهره می‌برد.

او توضیح می‌دهد: "ما می‌خواستیم به جای تمرکز بر نظرات تخصصی، کاملا بر انچه آمار به ما می‌گوید تکیه کنیم. این یک مدل آماری با تکنولوژی بالا است که آنچه را که به طور سرانه در هر کشور رخ داده بررسی می‌کند و میزان کربن و نیز تعداد جمعیت در هر کشور را مد نظر قرار می‌دهد. یافته‌های ما نشان می‌دهد که آنچه ممکن است رخ دهد می‌تواند دامنه وسیعی داشته باشد اما متاسفانه یک سر این دامنه بسیار بد و انتهای دیگر آن فاجعه بار است".

محققان از اینکه دریافتند مهمترین عامل کمک کننده به تغییرات اقلیمی رشد جمعیت نیست بلکه میزان تولید کربن هر کشور است که معیاری برای دی اکسید کربن در واحد تولید ناخالص داخلی است شگفت زده شدند.

استارتز می‌گوید: "با توجه به شواهد تاریخی، میزان کربن مدتی افزایش می‌یابد، به اوج می‌رسد و شروع به افت می‌کند. پیش‌بینی‌های ما نشان می‌دهد که میزان کربن همچنان به روند نزولی خود ادامه می‌دهد. با این حال این امر گیج کننده است. تنها چیزی که ما را از این شرایط خارج می‌کند، یافتن راهی است برای اینکه میزان تولید کربن را با سرعتی بیش از آنچه هست، کاهش دهیم".

این مدل حتی ضریب کاهش انتشار کربن در سالیان اخیر را در محاسبات خود دخالت داده اما هنوز تا رسیدن به میزان تعیین شده فاصله بسیاری هست. استارتز می‌گوید:"این بهترین سناریوی ممکن است مگر اینکه یک تغییر اساسی رخ دهد. پیشرفت‌های پیوسته در کاهش میزان انتشار کربن کافی نیست".

پس آیا چیزی می‌تواند جلوی گرمایش احتمالا اجتناب‌ناپذیر زمین را بگیرد؟ استارتز به دو راه حل ممکن اما به یک اندازه چالش برانگیز اشاره می‌کند: پیشرفت‌های اساسی تکنولوژیک (مثل نوآوری در انرژی باتری یا انرژی امن‌تر هسته‌ای) یا وضع مالیات‌های بسیار بالا برای صنایع و شرکت‌های آلاینده. او می‌گوید: "می‌توانیم امیدوار باشیم یک پیشرفت جادویی اتفاق بیفتد یا می‌توانیم وظیفه ناخوشایند پرداخت هزینه بیشتر در هنگامی که دست به آلوده کردن آب و هوا می‌زنیم را انجام دهیم. اما حتی این اقدامات هم ممکن است کافی نباشد".

هرچند رشد اقتصاد جهانی باید به طور فوق‌العاده کم شود تا یافته‌های این مقاله درست از آب درنیاید، استارتز می‌گوید هنوز امیدوار است که به خاطر نجات کره زمین، به نحوی ثابت شود که پیش‌بینی‌های او نادرست است. او می‌گوید: "باور کنید هیچ چیزی را بیشتر از این دوست ندارم که پیش‌بینی‌های ما نادرست باشد".

ترجمه: محسن حدادی

منبع:ایانا