کشف ویژگی‌های زراعتی خاک‌های رسی

تحقیق تازه‌ای که در دانشگاه میسوری انجام شده می‌تواند به کشاورزانی که در خاک‌های رسی کشت می‌کنند کمک کند تا ضمن کاهش هزینه‌ها، بازدهی محصول خود را افزایش دهند.

به گزارش ایانا از پایگاه اینترنتی انجمن علوم خاک آمریکا، همه خاک‌ها مثل هم نیستند. خاک‌های غنی لومی، مهمترین مناطق حاصلخیز جهان از جمله باریکه میدوست آمریکا را تشکیل می‌دهند. اما در بعضی بخش‌های میدوست از جمله مناطقی در میسوری و ایلینویز، خاک‌های رسی غلبه دارند. جایی که خاک، رسی باشد مشکلات تولیدکنندگان زیاد می‌شود. تحقیق تازه‌ای در دانشگاه میسوری انجام شده که می‌تواند به کشاورزانی که در خاک رس کشت می‌کنند، کمک کند تا ضمن کاهش هزینه‌ها، محصول خود را افزایش دهند.

به گفته لنس کانوی از دپارتمان گیاه‌شناسی دانشگاه میسوری، کفه‌های رسی در زیر لایه‌ای از خاک‌های نرم، لایه‌ای از خاک رس دارند. این لایه رسی برای تولیدکنندگان مشکلاتی را به‌وجود می‌آورد.

کانوی می‌گوید: "خاک‌های رسی واقعا جالب‌اند اما مشکلات منحصر به فردی را هم پدید می‌آورند که یکی از آنها فرسایش است. این نوع خاک‌ها حتی در زمین‌های با شیب کم به راحتی دچار فرسایش می‌شوند. این بدان سبب است که آب به سرعت ازلایه رسی عبور نمی‌کند که این امر می‌تواند منجر به فرسایش سطحی شود. فرسایش بهاره پس از شخم زنی زمین‌ها، اغلب شدیدتر است. اما خاک‌های رسی اغلب به این شخم نیاز دارند تا از مرطوب بودن بیش از حد خاک جلوگیری شود.

کانوی می‌گوید: "از آنجا که خاک رس، خوب زهکشی نمی‌شود در بهار مرطوب و سرد باقی می‌ماند. بر عکس در تابستان به راحتی خشک می‌شود و شما با مشکل خشکی خاک مواجه می‌شوید. شما در یک فصل زراعی با هر دوی این مشکلات مواجه خواهید شد".

به گفته کانوی چالش دیگر مربوط به خاک‌های رسی، مساله مدیریت مواد مغذی خاک است. کمبود نیتروژن، مشکل اصلی است. وقتی خاک‌های سرد و نمناک در فصل بهار گرم می‌شوند، از بین رفتن نیتروژن که یک گاز است، اجتناب ناپذیر است.

کانوی می‌خواست بداند آیا خاک‌های رسی، ویژگی‌های دیگری دارند که بتوان با کمک آنها تولید محصول را افزایش و از دست رفتن مواد مغذی را کاهش داد. او و تیم محققان همکارش موفق شدند به درک بهتری از وضعیت عنصر فسفر و پتاسیم در خاک‌های رسی دست یابند. این دو ماده مغذی، مانند نیتروژن برای رشد محصولات ضروری‌اند اما اگر بیش از حد در خاک وجود داشته باشند، احتمالا شسته خواهند شد.

کانوی می‌گوید: "دانشگاه میسوری برای کل این ایالت تنها یک توصیه کلی درباره مصرف فسفر و پتاسیم دارد اما خاک‌های رسی رفتاری متفاوت با سایر خاک‌ها دارند. ما می‌خواستیم ببینیم چگونه عمق خاک سطحی بر مدیریت فسفر و پتاسیم تاثیر می‌گذارد".

او آزمایشی را طراحی کرد که در آن ذرت و سویا را به طور متناوب در زمین‌های کوچک رسی با عمق‌های مختلف زیر لایه بالایی خاک کاشته شد. در برخی جاها گیاه چند ساله ارزن وحشی هم کاشته شد. این آزمایش در سال ۲۰۰۹ آغازشد و خاک، تحت آزمایش قرار گرفت و برای نخستین بار کود استفاده شد. کانوی بار دیگر در سال ۲۰۱۵ خاک را آزمایش کرد و مجددا کود داده شد. او در سال ۲۰۱۶ برای آخرین بار خاک را آزمایش کرد. کانوی می‌خواست دریابد که در جریان این سه آزمایش واکنش فسفر و پتاسیم در کوتاه مدت و بلند مدت چگونه است.

کانوی دریافت که کشاورزان خاک‌های رسی احتمالا نسبت به آنچه معمولا توصیه می‌شود به پتاسیم کمتری نیاز دارند. این بدان خاطر است که خاک‌های رسی به‌طور ذاتی از نظر پتاسیم غنی هستند. این امر به‌ویژه در جایی که لایه رسی به سطح خاک نزدیک‌تر است، بیشتر صدق می‌کند. از سوی دیگر، به نظر می‌رسد این مناطق دارای خاک رس سطحی‌تر نسبت به خاک‌های عمقی، نیاز به فسفر بیشتری دارند. زیرا فسفر به لایه اسیدی رس می‌چسبد.

تولید کنندگانی که به تکنولوژی‌هایی دسترسی دارند که عمق خاک سطحی را مشخص می‌کند، می‌توانند توصیه‌های کانوی را به دقت اجرا کنند. اما توصیه‌های کلی برای همه کشاورزان و باغداران قابل اجراست: خاک‌های سطحی کم عمق نسبت به خاک‌های سطحی عمیق‌تر، نیاز به پتاسیم کمتر و فسفر بیشتر (با دفعات استفاده متعدد به مقدار کم ) دارند.

کانوی می‌گوید: "اما هر زمین با زمین دیگر متفاوت است. این امر بستگی به مدیریت قبلی دارد. در کل، می‌توانیم با کود پتاسیم کمتری کار را شروع کنیم".

توصیه‌های کانوی مبتنی بر یک تجربه کوچک است. این تجربیات هنوز باید در زمین، آزمایش و تایید شوند. او در حال اجرای تجربه مشابهی درباره مدیریت زمین‌های بزرگتر است و روش‌های مبتنی بر خاک‌ورزی را با روش کم خاک ورزی مقایسه می‌کند. او قصد دارد تا این تجربه را در نهایت به یک زمین بزرگتر منتقل کند.

ترجمه: محسن حدادی

منبع:ایانا