نجات انسان از (عصر انسان)
((آنتروپوسن ))را برای اولین بار توسط ((پل کراتزن ))برنده خوشنام جایزه نوبل شیمی بکاربرده شد واشاره به ان داشت که انسان انقدر قدرت یافته که میتواند همسنگ عوامل زمین شناسی در سرنوشت کره میزبان خویش نقش تعیین کنندگی داشته باشد.انسان نه نتها توانایی انقراض بسیاری گونه هارایافته بلکه ناخودگاه تبدیل به یک عامل تعیین شرایط اقلیمی شده است.ما به کمک توان تکنولوزیک خود توانسته ایم انقدر گازگلخانه ای به داخل جو کره زمین بدمیم که علاوه برافزایش دمای روزگار خویش حتی عصر یخبندان بعدی راهم لغو نماییم .شاید به نظر برسد برای حل موضوع وهمینطور در آسیب شناسی باید درهمان حوزه تکنولوزی به کنکاش وچاره جویی پرداخت ،لیکن بوضوح مشخص است که تکنولوزی مخلوق یک فضای انتزاعی نیست بلکه درچهارچوبه های فلسفی ،اجتماعی ،اقتصادی وسیاسی تکون یافته است،این رفتار اجتماعی واقتصادی میلیاردها انسان است که قدرت بالابردن گازهای گلخانه ای ،اسیدی کردن اقیانوسها،شکستن پیوندهای آلی میلیونها ساله،استخراج ابهای فسیلی وایجاد چهره ای متفاوت برای زیست کره داشته است پس هرگونه مطالعه وتصمیم در این روند تحول امیز که نیاز به مطالعه وتعامل با همین جوامع تاثیر گذار دارد.
شاید بسیاری صاحبان تکنیک ومتخصصین علوم تجربی ازمداخلات صاحب نظران علوم انسانی چندان دلخوش نیستند وترجیح میدهند با نوعی تعاریف ذات گرایانه از حوزه تخصصی خود،پرچین غیر قابل نفوذی پیرامون خویش تعبیه نمایند لیکن چنین پرچینی عملا مشکل افرین خواهد بود چراکه واقعیات جدا از فرضیات ومرزبندیهای ما عمل خواهندکرد.
ما باید بپذیریم که برای مقابله با عوارض حاصل از مداخلات تکنولوزیک انسان در طبیعت به سراغ بسترهای فکری،اقتصادی،سیاسی واجتماعی برویم واین مقدور نخواهد شد جزاینکه پدیده ها با وجوه مختلف ومرتبط خود بررسی شوند.پدیده گرمایش زمین بعنوان جدی ترین مخاطره محیط زیستی ففط موضوع اقلیم شناسان ویا فقط صنایع موجد ان نیست بلکه درتمامی مراحل بررسی وراههای برون رفت از ان حضور صاحب نظران علوم انسانی ضرورت تام دارد.
لازم به یاداوری است، انقراض احتمالی عهد انتروپوسن یک تفاوت اساسی با انقراض مربوط به دایناسورها درعهد کرتاسه دارد وان اینکه دایناسورها نه نقشی در ایجاد این انقراض داشته ونه اطلاعی از چگونگی و امکان ممانعت انرا داشته اند ولیکن انسانها نه تنها خود عامل این انقراض احتمالی وزودرس شده اند بلکه ممکن است بتوانند از وقوع ان پیشگیری نمایندواین مهم اتفاق نخواهد افتاد مگرانکه انسانها نگرش خودرابه طبیعت وجهان پیرامون ومتعاقباعملکرد خویش را نیز تغییر دهند.
دیگر مهم نیست که یک منطقه اقلیمی منابع طبیعی فراوان وفضای بسیار برای پسماند داراست مهم اینست که جامعه انسانی مقیم انقدرقدرت دارند که با اتخاذ سبکی از زندگی اجتماعی واقتصادی تمام منابع تحلیل برده وفضا را کوچک نمایند.همه اینها به ما میگوید در این عهد زمین شناسی ،دانش علوم انسانی نقش تعیین کننده ای دارد، نقشی که میتواند سرنوشتی بهتری برای یک گونه درحال انقزاض خود والبته تمامی حیات رقم بزند.
منبع:ایرن
