نه به شکار
به بهانه روز جهانی پرندگان مهاجر
ایرن - سالهاست که ایران برای پرندگان مهاجر دیگر جای امنی نیست و این اتفاق برخی گونه ها را تا پای انقراض کشانده است.
بر اساس آخرین آمارهای موجود، سالانه دو میلیون پرنده مهاجر وارد آبگیرهای ایران می شود. هزاران بال از آنها از اروپا ، فنلاند و هند در یکی از تالابهای ما در فریدونکنار زمستان می گذرانند و از آنجا به آفریقا پرواز می کنند. این مهاجران باید مسیر سختی را طی کنند تا به آبگیرهای کشورمان برسند اما ایران سال هاست که دیگر جای امنی برایشان نیست. شکارچیان در کمینشان هستند تا با نصب تورهای چند ده متری آنها را شکار کنند و در بازار به قیمت های گزافی بفروشند. فرقی نمی کند که خوردنی باشند یا نه، شکار و حتی شده برای زینت دادن به سالن پذیرایی خانه ای فروخته می شوند.
هرچند که سال هاست دوستداران محیط زیست اعتراض های گسترده ای را نسبت به این اقدام اعلام می کنند و سازمان محیط زیست هم بارها مستقیم و غیر مستقیم تورهای صیادی را جمع آوری کرده اما شکارچیان دست بردار نیستند. هر بار با اسلحه مقابل محیط بانان می ایستند و محیط بان ها هم در نهایت کوتاه می آیند و منطقه را رها می کنند.
موضوع فقط شکار نیست، بلکه شکار بی رویه و به روش هایی ناعادلانه است. دانه پاشی برای هزاران پرنده و صید ناگهانی آنها سبب شده تا این پرندگان در سال های گذشته در خطر انقراض قرار گیرند. اما مگر شکارچی گوشش به این حرف ها بدهکار است. وقتی می پرسی چرا پرنده شکار می کنی می گوید "اینجا منطقه ماست. ما محیط را برای این پرندگان مهیا می کنیم. دانه شان را می دهیم و حق داریم آنها را شکار کنیم." مردان فریدونکنار اغلب کشاورز هستند و در فصل زمستان بهترین درآمد برای آنها شکار پرندگان است. زیرا درآمدی در بخش کشاورزی ندارند. با این وجود شاید هنوز متوجه عمق فاجعه زیست محیطی که در منطقه شان در حال رخ دادن است، نیستند. نمی دانند شاید روزی دیگر هیچ پرنده مهاجری وارد تالابشان نشود. نه اینکه نخواهد، بلکه دیگر نسلی از آنها باقی نمانده باشد که به ایران بیاید. پس چه بهتر که شکار بی رویه را متوقف کنند و همچون نیاکانشان فقط به اندازه رفع نیاز پرنده بگیرند.
