دشمنان، سودجویان دشمنی و محیط زیست

حسن روحانی، رییس جمهور: «دشمن ما تنها صهیونیست ها، آمریکا و تروریست ها نیستند! بلکه ما دشمنانی به نام ریزگردها، کم آبی، بیکاری، رکود و تورم و بی اخلاقی داریم که برای جامعه بسیار خطرناک هستند!»

در تمام جنگ ها و دشمنی ها گروهی پیدا می شوند که فارغ از حقانیت ها و بی آنکه اهمیتی برای طرفین ماجرا و سرنوشت آنها قائل باشند، منافع و بهره جویی های خود را پی می گیرند. اما چندش آور ترین این سودجوها آنهایی هستند که اگر چه در قامت میانجی ها وارد صحنه می شوند ولی با طرفداری های متناوب از هر طرف،آب را برای ماهیگیری های خود گل آلود نگه می دارند. این طیف از سودجویان، گشایندگان خط دشمنی «بداخلاقی» هستند که هر بار با یکی دیگر از دشمنان ما تبانی می کنند و هیچ ابایی هم ندارند که خیانت های شان کشته ها را پشته پشته روی دست ما می گذارد. برای حل بحران کم آبی طرح پشت طرح می دهند و اجرای شان را در انحصار خود می گیرند و هنگامی که خیانت های شان در قالب این طرح ها بر کسی آشکار می شود،با بیکاری و و تورم و رکود تبانی می کنند و تیغی تیز بر گلوی انتقاد ها و آشکارسازی ها می گذارند و گوش تا گوش می برند.

گلوی محیط زیست و دردمندانش با طعم این تیغ ها آشناست. وقتی طرح های سرشار از ایراد و پر از شائبه دست اندازی بر سرمایه های کشور با محک های علوم محیط زیستی سنجیده می شود و کژی ها و شکست پذیری های نهفته در آن نمایانده می شود، بی اخلاقی در پشت بهانه رکود و تورم و بیکاری سنگر می گیرد و ناجوانمردانه بر چشم های تیزبین ، تیر گز می پراند. تهمت ها و افتراها و پرونده سازی ها با بهانه های امنیتی و سیاسی و ... علم می شوند تا در این هیاهو و هلهله، صدای راستگویی و اندیشناکی به گوش نرسد و طریقه طراری برقرار بماند.

سال ها و دوره های پی در پی شاهد این روند بوده ایم که دستپاچگی برای اجرایی شدن ایده های مدعی اشتغالزایی، توسعه مناطق محروم، بهینه سازی کشاورزی و رهاندن مردم از فقر و نداری،مجهز به گستاخی خارق العاده ای در زبان توجیه شده است که بی توجهی و نادیده گرفتن آینده نگری ها و تخطی از اسلوب دانش گرایی را مصداق قهرمانی و شجاعت مدیریتی تلقی می کند و گرایش به عبور از منطق و عقلانیت و زیر آبی رفتن را شاخصی می انگارد برای تشخیص دادن مدیرهای با جرات و مسئول های توانمند از مدیرهای بی عرضه- که لابد اصرار بر بررسی همه جانبه و جدی طرح های پیشنهادی قبل از شروع فاز اجرایی شاخص شناسایی مدیران بی عرضه است- . همان قهرمان های جسور که تراژدی گتوندها، هورالعظیم ها، ارومیه ها و بنگاه های اقتصادی زودبازده و دکل های نفتی و ... را رقم زده اند. با این همه ،باید اعتراف کنم که نمی دانم این سرشاری استعداد ما در « عبرت نگرفتن» از کجا آمده است که می توانیم یک اشتباه را بارها و بارها تکرار کنیم؟!

یقین دارم خیلی ها در جایی یا جمعی شنیده اید که : « به هر حال باید واقعیت جامعه مان را بپذیریم، مدیری که تخلف نکند مدیر نیست»! و این جمله کلیدی و باورمندی به آن،شاید بزرگترین سهم را در زنده ماندن و قدرت گرفتن همان دشمن ها داشته باشد؛ ریزگردها، کم آبی، بیکاری، رکود ، تورم ، بی اخلاقی، بی اخلاقی ، بی اخلاقی...!
رضا رمضانی

منبع : زیست بوم